به گزارش سیناپرس، تصور می شود که سیاهچاله ها زمانی تشکیل می شوند که بزرگترین ستاره ها می میرند و در درون خود فرو می ریزند. به گفته ناسا، ابرنواختر حاصل بخشی از ستاره را در یک فلش نور درخشان به فضا می فرستد درصورتیکه باقی مانده آن در یک سوراخ عظیم و متراکم فرو می رود که دارای کشش گرانشی آنقدر قوی است که حتی نور نیز نمی تواند از آن فرار کند.
از آنجایی که سیاهچاله ها زمانی ستاره بوده اند، به احتمال زیاد دارای اجرامی هستند که به دور آنها می چرخند، درست همانطور که سیارات منظومه شمسی ما به دور خورشید می چرخند.به گزارش سیناپرس، اما اگر مدار هر جسمی از آستانه مشخصی در نزدیکی سیاهچاله عبور کند، آن جسم با قدرت به سمت مرکز آن کشیده می شود. هیچ جسمی که از این آستانه که به عنوان افق رویداد سیاهچاله شناخته می شود، عبور کند، ایمن نیست. چه یک سیارک، سیاره یا ستاره باشد، این شگفتی گرانشی آن را به طور کامل خواهد بلعید.
دانشمندان در ژانویه ۲۰۱۹ توانستند ستاره ای را با مداری بسیار نزدیک به سیاهچاله مشاهده کنند. در حالی که از تلسکوپ ها برای جستجوی ابرنواخترها استفاده می کردند، یک انفجار درخشان نور را در کهکشانی در فاصله بیش از ۳۷۵ میلیون سال نوری از زمین مشاهده کردند.
به طور همزمان، یک ماهواره ناسا نیز در حالی که در حال جستجوی سیارات فراخورشیدی خارج از منظومه شمسی بود، روی همین منطقه عمومی تمرکز می کرد. در ادامه ماهواره تس گزارش داد که ستاره ای که به دور و نزدیک‌تر به مرکز سیاهچاله می چرخد، درخشان تر می شود.
به گزارش سیناپرس، با نزدیک شدن ستاره، سیاهچاله شروع به مکیدن آن کرد. گرانش فوق العاده قوی، ستاره را از هم جدا کرد و جسم خورشیدی را که زمانی پرجرم بود تبدیل به رشته ای از گاز کرد. به گزارش سیناپرس، این رویداد آسمانی به اثر نودل معروف است.
این رویداد حتی بزرگ ترین ستاره‌ها را نیز تبدیل به رشته ای کرده و با استفاده از گرانش سیاهچاله آن را به صورت عمودی به درون کشیده و سپس آن را به صورت افقی فشرده می کند. این فرآیندی نیست که یک فضانورد زنده بماند. تخمین زده می شود که این فرایند انسان را در کمتر از یک ثانیه می کشد.
پس از کشیده شدن ستاره به درون سیاهچاله و تبدیل بخشی از آن به گاز، بقیه رشته به دور سیاهچاله حلقه زده و به درون خود سقوط می کند. این اتفاق یک حلقه از گاز روشن و داغ ایجاد می کند.
به گزارش سیناپرس، نیکلاس استون (Nicholas Stone) اخترفیزیکدان نظری، این فرآیند را اینگونه توضیح داد و گفت که این دیسک گازی فوق العاده گرم می شود اما همچنان مانند یک سیال رفتار می کند. به گزارش سیناپرس،گازها به طور مداوم به هم ساییده و گرم می شوند و بیش از هزاران درجه سانتیگراد دما ایجاد می کنند. مقدار تابش ساطع شده از این گرم کردن، نور و انرژی ایجاد می کند که ما فقط توانسته ایم از فاصله ایمن آن را مشاهده کنیم.
توماس هولوین (Thomas Holoien) ستاره شناس رصدخانه کارنگی در پاسادنا، کالیفرنیا، گفت که این رویداد مقداری انرژی آزاد کرد که بیش از ۳۰ میلیارد برابر بیشتر از خورشید ما بود.
مترجم: سامیه خسروی زاده
منبع: slashgear