پزشکی که به بیماری چهره انسانی بخشید و درمان کرد
به گزارش سیناپرس؛ سال های متمادی نزدیک به دو دهه پیش بسیاری از اهالی دنیای رسانه معتقد بودند، دانشمندانی که در معرض دید عموم و در ارتباط با جامعه قرار دارند، باید به عنوان پژوهشگران درجه دو شناخته شوند چراکه دست به کارهای سطح پایینی می زدند.
بارزترین این افراد کارل ساگان، ستاره شناس برجسته و یکی از مروجان سخت کوش علم بود که آشکارا به وسیله همکارانش در بوته نقد قرار گرفت. آنان بر این عقیده استوار بودند که توأمان دانشمند برجسته و مروج علم بودن غیر ممکن است این رویداد را تأثیر ساگانی اطلاق کردند با این استدلال که پس از مبدل شدن سگان به مروج علم شاهد افت محسوس کیفیت مقالاتش بودند اما زمان نشان داد که آنها سخت در اشتباه هستند.
الیور ساکس یک عصب شناس مشهور می گوید زمانی نوشتن کتاب برای مخاطبین عام سخیف ترین کار ممکن و دون شان برای یک پزشک محسوب می شد. ساکس در کتاب خاطراتش از روزی سخن می‌گوید که اولین کتاب خود را برای عموم در سال ۱۹۷۰ به چاپ رساند.
این عصب‌شناس جز افرادی است که علم پزشکی عصب شناسی را به صورت ادبیات داستانی درآورد و مضامین سخت و غیرقابل درک این رشته را عمومی کرد و از دل علم خشک و آزمایشگاهی عصب شناسی پلی به زندگی روزمره مردم زد. کتاب «آخرین مصاحبه با آلیور ساکس» با ترجمه یوسف نجفی جابلو مجموعه ای از مصاحبه های این دانشمند با رسانه های برتر آمریکایی است که ما را با دنیای عصب شناسی آشنا می کند.
گفتنی است دکتر الیور ساکس شخصیت بسیار خجالتی دارد که در متن کتاب مستتر است به همین خاطر است که مصاحبه های رسمی معدودی از برجسته‌ترین عصب‌شناس درمانگر و پرفروش ترین نویسنده در دست داریم. اندیشیدن به آثار پرکار و پیوسته نویسنده بسیار شگفت آور است. بین سال های ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۵ وی ۱۴ کتاب شامل بیداری ها نوشته که از روی این کتاب با بازی رابین ویلیامز اقتباس سینمایی صورت گرفت.
کتاب بیداری ها در سال ۱۹۷۳ نوشته شد این کتاب راجع به افرادی است که پس از جنگ جهانی اول دچار اپیدمی آنسفالیت ویروسی شده بودند که تا سالها نومید از درمان بیماری بودند اما در سال ۱۹۶۰ دکتر آلیور ساکس با تجویز داروی لوودوپا توانست روحی بر پیکره این بیمارانی که قادر به حرکت نبودند بدمد. در سال ۱۹۹۰ اقتباسی سینمایی از کتاب شد که بازیگران نام آشنایی همچون رابرت دنیرو و رابین ویلیامز در آن نقش آفرینی کردند.
رولد هافمن برنده جایزه نوبل شیمی در سال ۱۹۸۱ درباره ساکس این گونه می نویسد؛ «آلیور ساکس چهره انسانی به بیماری بخشید راجع به بدن و ذهن قلم فرسایی کرد و در همه تحقیقات و شرح حال نویسی هایش احترام به بیمار را مشاهده می کنید.»
رابین ویلیامز در مصاحبه با هالیوود ریپورتر درباره ساکس گفته است؛ «آلیور ذهن بشر را حلاجی کرد و امر زیبا را در آن یافت ادراک آتش را با جهان پیرامونش در میان گذاشت و جهان را بدل به جای بهتری کرد دیگر کسی نیست که جایش را پر کند.»
گزارش:فریده سلیمانی
No tags for this post.
