به گزارش سیناپرس، مطالعه روی موش ها نشان می دهد که ممکن است با افزایش سن، خوابیدن سخت تر شود، زیرا نورون هایی که بیداری را در مغز تقویت می کنند بیش از حد فعال می شوند.
کم خوابی در افراد مسن یک مشکل اساسی است. لوئیس دی لسیا (Luis de Lecea) از دانشگاه استنفورد در کالیفرنیا می گوید: بیش از ۵۰ درصد افراد بالای ۶۵ سال از خواب خود شکایت می کنند.به گزارش سیناپرس، این میزان شکاین در میان بیماران مبتلا به اختلالات عصبی مانند آلزایمر و پارکینسون به ۸۰ درصد می رسد و یک مشکل بسیار جدی است.
علاوه بر بدتر شدن کیفیت زندگی، خواب ضعیف نیز با ایجاد اختلالات عصبی مانند بیماری آلزایمر مرتبط است.
دی لسیا و تیم پژوهشی او مجموعه ای از نورون ها را در هیپوتالاموس مغز موش ها تجزیه و تحلیل کردند که پروتئینی به نام هیپوکرتین تولید می کنند. به گزارش سیناپرس،این نورون ها در بیداری هم در انسان و هم در موش نقش دارند.
محققان مشکوک بودند که این مدار ممکن است در افراد مسن که خواب بدتری دارند دخیل باشد زیرا تعداد نورون های هیپوکرتین در هیپوتالاموس با افزایش سن در موش ها و انسان ها کاهش می یابد. دی لیسیا در این باره می گوید: حدود ۲۰ درصد از این نورون ها در افراد مسن می میرند.
مانند انسان‌های مسن تر، موش های مسن تر نیز الگوی خواب مختل تری دارند، اگرچه این دو گونه عادات خواب بسیار متفاوتی دارند.
هنگام مقایسه این مجموعه از نورون ها در موش های پیر و جوان، محققان دریافتند که نورون‌های هیپوکرتین در موش‌های مسن تر راحت تر تحریک می شوند و بنابراین بیش فعال هستند. در ادامه وقتی محققان موش های مسن تر را با دارویی که تحریک پذیری بیش از حد نورون‌ه ا را کاهش می دهد، درمان کردند، کیفیت خواب آنها بهبود یافت.
دی لسیا می گوید:در وهله اول نمی داند چه چیزی ممکن است باعث این تحریک پذیری شود، اما از آنجایی که نورون‌های هیپوکرتین نیز در انسان ها وجود دارند و عملکرد مشابهی دارند، این به ما یک هدف دارویی بالقوه برای افراد می دهد.
رناتا ریها (Renata Riha) از دانشگاه ادینبورگ بریتانیا در مورد موضوع فوق می گوید: این کار روی سیستم هیپوکرتین بسیار هیجان‌انگیز است و ممکن است به بخشی از حل معما کمک کند که چرا بی ثباتی خواب می تواند در میان گونه های مختلف رخ دهد.
به گزارش سیناپرس، هنوز کاملاً مشخص نیست که چه چیزی باعث تحریک بیش از حد سلول های هیپوکرتین در موش ها می شود. با این حال، این اولین قدم بسیار هیجان انگیز برای کشف بی ثباتی خواب به طور کلی است.
دی لیسیا در انتها می افزاید گام بعدی بررسی مدارهای عصبی است که در القای خواب نقش دارند. ما تاکنون فقط به نورون های درگیر در بیداری نگاه کرده ایم که فقط نیمی از پاسخ این معادله را به ما می دهد.
مترجم: کاظم فلاحی پناه
منبع: newscientist