به گزارش ایرنا از پایگاه ناسا، این سیستم، مدیریت ترافیک هوایی بدون سرنشین (UTM) نام دارد و بدون نظارت انسان قادر به ارایه خدماتی مانند مسیریابی، هشدار در صورت مشاهده مانع، بررسی مداوم شرایط جوی و هدایت خودکار هواپیماست.
در این طرح قرار است نسل بعدی هواپیماهای بدون سرنشین با اتصال به اینترنت، از این فناوری مبتنی برابر
(cloud-based) بهره بگیرند و ترافیک هوایی آنان به طور مستمر کنترل شود.
سیستم رادار سنتی در نزدیکی سطح زمین عملکرد ضعیفی دارد؛ بنابراین محققان ناسا قصد دارند از سیستم مکان یابی جهانی (GPS) ماهواره ها و اتصالات اینترنت کمک بگیرند تا به صورت خودکار مسیر و وضعیت روبات های هوایی را کنترل کنند. پیش بینی می شود که برای اجرای این هدف، از برج های تلفن همراه استفاده شود.
نیروی انسانی فقط زمانی در این پروژه حضور پیدا می کند که به دلیل مسایل امنیتی یا در مواقع اضطراری، حریم هوایی مورد نیاز قابل دسترسی نباشد.
در کنفرانس مربوط به این پروژه که در هفته گذشته در کالیفرنیا برگزار شد، طرح کُریدور هواپیماهای بدون سرنشین پرسرعت، در فاصله 60 تا 120 متری سطح زمین مطرح شد که فقط برای هواپیماهایی قابل استفاده است که به نقشه های سه بعدی و اتصالات اینترنتی مجهز باشند و قابلیت تعیین مسیر برای جلوگیری از برخورد به پرندگان، ساختمان ها و موانع را داشته باشند.
هواپیماهای بدون سرنشینی که این تجهیزات را نداشته باشند، باید در ارتفاع کمتر از 60 متر پرواز کنند؛ همچنین از پرواز این هواپیما ها در اماکن شلوغ جلوگیری می شود.
ناسا امیدوار است که نسخه آزمایشی سیستم UTM را در تابستان جاری ارایه کند و اتمام این طرح را تا ژانویه 2018 میلادی پیش بینی کرده است.
کنترل ترافیک هوایی هوشمند برای هواپیماهای بدون سرنشین
