به گزارش سیناپرس، جذب کربن اگرچه موضوع بحث برانگیزی است، احتمالاً در مدت زمان طولانی نقشی را در مسیر به صفر رساندن خالص گازهای گلخانه ای ایفا می کند. به گفته کارشناسان موضوع اصلی اینست که پس از جذب کربن باید با آن چه کرد؟
این فرآیند، جذب و استفاده از کربن (CCU) نامیده می شود و متأسفانه طبق نتایج مطالعات جدید بعید است که اکثر این ابتکارات به انسان ها در رسیدن به اهداف توافقنامه زیست محیطی پاریس کمک کنند.
کیان دی کلیجن (Kiane de Kleijne) پژوهشگر ارشد این مطالعات و محقق علوم آب و هوا در دانشگاه رادبود هلند، می گوید: این فرآیند ضایعات مشکل ساز را می گیرد و آن را به یک محصول ارزشمند تبدیل می کند. به گزارش سیناپرس، اما ما بسیاری از مطالعات قبلی را در مورد فرآیند جذب و استفاده از کربن ارزیابی و بررسی کردیم و نتایج نشان داد که این اتفاق به طور مداوم انتشار گازهای گلخانه ای را کاهش نمی دهد.
در این پژوهش محققان ۷۴ روش مختلف فرآیند جذب و استفاده از کربن را با در نظر گرفتن منابع شامل انتشار گازهای گلخانه ای از سایت‌های معدن یا نیروگاه‌ها، تا مکش کربن مستقیم از جو، استفاده و طول عمر محصولات کربنی مورد بررسی قرار دادند.
به گزارش سیناپرس، بسیاری از فن آوری های جذب و تبدیل بسیار انرژی بر بوده و برخی از محصولات نهایی، کربن را برای مدت طولانی ذخیره نمی کنند. برای مثال اگر به متان یا متانول تبدیل شوند تا مجدداً به عنوان سوخت مورد استفاده قرار گیرند، می تواند در چند روز دوباره وارد جو شود.
محققان هر یک از این روش ها را بر اساس اهداف توافقنامه پاریس برای انتشار خالص صفر تا سال ۲۰۵۰ و هدف سازگار با پاریس برای نصف کردن انتشار تا سال ۲۰۳۰ ارزیابی کردند.به گزارش سیناپرس، تنها هشت روش از ۷۴ روش پیشنهاد شده می توانست انتشار گازهای گلخانه ای را به میزان قابل توجهی کاهش دهد تا اهداف سال ۲۰۳۰ برآورده شود و تنها چهار روش با هدف صفر خالص تا سال ۲۰۵۰ سازگار بودند.
دی کلیجن می گوید که تعداد انگشت شماری از مسیرهای سازگار با کاهش کربن در محیط زیست امیدوارکننده هستند. استفاده از کربن جذب شده برای ساخت سرباره فولادی برای مقاصد ساختمانی مورد توجه خاص است که باعث می شود تا قرن ها کربن را از بین ببرد.
به گزارش سیناپرس، محققان در انتها نتیجه می گیرند که اگرچه جذب و استفاده از کربن پتانسیل خاصی دارد، اما نباید به عنوان یک فناوری بالغ یا یک روش یکپارچه برای کاهش انتشار تلقی شود. دی کلیجن در این ارتباط می گوید: ما به تصمیم گیرندگان توصیه می کنیم که این تنوع در جذب و استفاده از کربن را بشناسند، تصمیمات خود را بر اساس سهم آلایندگی هایی که یک فناوری فرآیند جذب و استفاده از کربن می تواند کاهش دهد، تعیین کنند.
او همچنین خاطر نشان کرد: اگر یک فناوری قرار نیست انتشار گازهای گلخانه ای را تا حد زیادی کاهش دهد و هنوز با تجاری سازی فاصله زیادی دارد، شاید بهتر باشد بودجه را به سمت فناوری‌هایی هدایت کنیم که پتانسیل کاهش شدید انتشار گازهای گلخانه ای را دارند.
شرح کامل این پژوهش و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله Cosmos منتشر شده است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
No tags for this post.