به گزارش سیناپرس، اگر یک چیز وجود داشته باشد که دهه ها تحقیقات روانشناسی به ما آموخته، این است که وقت گذرانی با دوستان و خانواده ما را خوشحال می کند.
بر اساس نظرسنجی های اخیر، آمریکایی ها کمتر از یک ساعت زمان با کیفیت را با خانواده و کمتر از یک ساعت در روز با دوستان خود وقت می گذرانند. اگر فکر می کنید که کم توجهی به خانواده به دلیل کار بیش از حد است، احتمالا اشتباه می کنید چراکه تحقیقات نشان می دهد که قضیه بسیار پیچیده تر است.
در نقطه مقابل، یک پاسخ در نحوه گذراندن وقت افراد در خارج از محل کار نهفته است. زمان محدود است و ما اغلب با تصمیماتی در مورد چگونگی اختصاص زمان آزاد خود به روابط مختلف در زندگی روبرو هستیم. برای بزرگسالان شاغل، تصمیم گیری‌ها اغلب روابط کاری را در مقابل روابط شخصی قرار می دهند.
جالب است بدانید که پژوهش ها نشان می دهد که نوع شغل و به طور خاص نحوه دریافت حقوق از عوامل مهم در اولویت بندی زمان و کیفیت زمانی است با عزیزان خود می گذرانید. مشوق های عملکرد یکی از متداول ترین روش‌های شرکت‌ها برای پرداخت حقوق کارگران است. در ایالات متحده، ۷۵ درصد از شرکت ها از نوعی مشوق های عملکردی، از کمیسیون فروش گرفته تا پاداش های فصلی استفاده می کنند.
یکی از اشکالات روانی بالقوه این سیستم پرداخت محبوب این است که ما را مجبور می کند دائماً در مورد پاداش های پولی فکر کنیم. وقتی حقوق شما به عملکرد شما مرتبط است، مدام به این فکر می کنید که چگونه هر تصمیمی منجر به پول بیشتر یا کمتری می شود.
این یادآوری‌های دائمی پاداش‌های پولی بر نحوه تفکر ما در مورد افراد اطرافمان نیز تأثیر می گذارد. اگر مدام به هدف کسب درآمد فکر کنیم، تمایل داریم برای کسانی که در دستیابی به این هدف مفید هستند، یعنی همکارانمان، ارزش بیشتری قائل شویم.
محققان متوجه شدند که افرادی که نوعی مشوق عملکرد دریافت می کنند، اعضای تیم، مدیران و مشتریان خود را ابزاری تر تلقی می کنند. این ابزار باعث می شود افراد نه تنها در محل کار، بلکه در خارج از محل کار، زمان بیشتری را با همکاران خود بگذرانند. به طور طبیعی، این اتفاق با قربانی کردن زمانی خواهد بود که می توانست با دوستان و خانواده سپری شود.
به گزارش سیناپرس، یک سناریوی خوش بینانه برای مشوق‌های عملکرد این است که تمام زمان اضافی صرف شده با همکاران در واقع باعث می شود زمان با آنها لذت بخش تر شود. شاید تصور کنید که احتمالاً گذراندن وقت بیشتر با همکاران، آنها را به دوست های جدید ما تبدیل می کند، اما تحلیل های اولیه نشان می دهد که اینطور نیست. حتی زمانی که کارمندانی که تحت مشوق‌های عملکردی کار می کنند، زمان بیشتری را با همکاران و زمان کمتری را با دوستان و خانواده می گذرانند، باز هم از گذراندن وقت با دوستان و خانواده شادی بیشتری پیدا می کنند.
به گفته محققان این امکان وجود دارد که افزایش زمان صرف شده با همکاران منجر به افزایش شادی بیشتر نشود زیرا مشوق های عملکرد ممکن است افراد را وادار کند که همکاران خود را وسیله ای برای رسیدن به هدف ببینند. آنها ممکن است با همکاران خود به شیوه ای استراتژیک تر و کمتر معتبر تعامل داشته باشند و از فرصت ایجاد روابط عمیق و معنادار جلوگیری کنند.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
منبع: psychologytoday