به گزارش سیناپرس، محققان UCL دریافتند که وجود این اجرام در نزدیکی کوتوله سفید به سیاره ای قابل سکونت اشاره می کند که احتمالا دارای آب و حیات باشد.
کوتوله های سفید اخگرهای درخشان ستارگانی هستند که تمام سوخت هیدروژن خود را سوزانده اند. تقریباً همه ستارگان، از جمله خورشید، در نهایت به کوتوله های سفید تبدیل خواهند شد، اما اطلاعات کمی در مورد منظومه های سیاره ای آنها وجود دارد.
در این مطالعات یک تیم بین المللی از محققان، نور یک کوتوله سفید در کهکشان راه شیری به نام WD1054-226 را با استفاده از داده های تلسکوپ های زمینی و فضایی اندازه گیری کردند.
در کمال تعجب، محققان ریزش های واضحی در نور یافتند که مربوط به ۶۵ ابر با فاصله یکسان از زباله‌های سیاره ای بود که هر ۲۵ ساعت به دور ستاره می چرخند. پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که نظم دقیق ساختارهای در حال عبورمثل کاهش نور ستاره در هر ۲۳ دقیقه نشان می دهد که آنها توسط یک سیاره نزدیک در چنین آرایش دقیقی نگه داشته می شوند.
پروفسور جی فریحی (Jay Farihi) در این باره می گوید: این اولین باری است که ستاره شناسان یک نوع جسم سیاره ای را در منطقه قابل سکونت یک کوتوله سفید کشف می کنند. او در ادامه می افزاید، ساختارهایی که ما رصد کردیم، به جای اجسام جامد و کروی، بیشتر نامنظم و غبارآلود هستند.
یک احتمال هیجان انگیز این است که این اجسام به دلیل تاثیر گرانشی یک سیاره مجاور در چنین الگوی مداری با فواصل مساوی نگهداری می شوند. بدون این تاثیر، اصطکاک و برخورد باعث پراکندگی ساختارها شده و نظم دقیق مشاهده شده را از بین می رود.
پروفسور فریحی در ادامه افزود: احتمال وجود یک سیاره در منطقه قابل سکونت هیجان انگیز و همچنین غیرمنتظره است. با این حال، یافتن شواهد بیشتری برای تایید حضور یک سیاره ضروری است. به گزارش سیناپرس، ما نمی توانیم به طور مستقیم سیاره را رصد کنیم، بنابراین ممکن است با مقایسه مدل های رایانه ای با مشاهدات بیشتر ستاره و زباله های در حال چرخش بتوانیم جزییات آن را تایید کنیم.
بیش از ۹۵ درصد از تمام ستارگان در نهایت به کوتوله سفید تبدیل خواهند شد به استثناها بزرگترین ستاره هایی که منفجر شده و تبدیل به سیاهچاله یا ستاره های نوترونی می شوند.
پروفسور فریحی می گوید: از آنجایی که خورشید ما در چند میلیارد سال آینده به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد، مطالعه ما نگاهی اجمالی به آینده منظومه شمسی خودمان ارائه می دهد.
به گزارش سیناپرس، وقتی هیدروژن در ستاره ها به اتمام می رسد، منبسط و سرد شده و به غول های قرمز تبدیل می شوند. خورشید چهار تا پنج میلیارد سال دیگر وارد این فاز می شود و عطارد، زهره و احتمالاً زمین را می بلعد. هنگامی که ماده بیرونی به آرامی منفجر شده و هیدروژن تمام شد، هسته داغ ستاره باقی می ماند و به آرامی در طی میلیاردها سال سرد می شود که این دوره فاز کوتوله سفید ستاره است.
سیاراتی که به دور کوتوله های سفید می چرخند برای ستاره شناسان چالش برانگیز هستند زیرا ستاره‌ها بسیار کم نورتر از ستاره های اصلی مانند خورشید هستند.
محققان دریافتند که نور WD1054-226 همیشه تا حدودی توسط ابرهای عظیمی از مواد در حال چرخش که از جلوی آن عبور می کنند، پنهان می شود که نشان دهنده حلقه ای از بقایای سیاره ای است که به دور ستاره می چرخند.
به گزارش سیناپرس، منطقه قابل سکونت که گاهی به آن منطقه گلدیلاک (Goldilocks) نیز می گویند، منطقه ای است که دما از نظر تئوری اجازه می دهد آب مایع در سطح یک سیاره وجود داشته باشد. در مقایسه با ستاره ای مانند خورشید، منطقه قابل سکونت یک کوتوله سفید کوچکتر و نزدیکتر به ستاره خواهد بود زیرا کوتوله های سفید نور و در نتیجه گرمای کمتری از خود ساطع می کنند.
ساختارهای مشاهده شده در این مطالعات نشان می دهند که این بقایا احتمالاً به تازگی شکل گرفته اند و نه از زمان تولد ستاره و منظومه سیاره‌ای آن.
شرح کامل این کشف هیجان انگیز و سایر جزییات آن در آخرین شماره مجله تخصصی Monthly Notices of the Royal Astronomical Society منتشر شده و در دسترس علاقه مندان قرار دارد.
مترجم: سامیه خسروی زاده