ممکن است طعم شیرینی یک غذا برای فردی اندک و برای دیگری خیلی زیاد باشد. بنابراین شرکت های تولید کننده مواد غذایی و نوشیدنی چگونه می توانند میزان شیرینی یک محصول را تعیین کنند. اکنون یک زبان بیوالکترونیک آزمایشی جدید ابداع شده که این فرایند را ساده تر می کند.
در حال حاضر گروه هایی از افراد برای ارزیابی میزان شیرینی و دیگر کیفیت های محصولات غذایی استخدام می شوند. این گروه ها ممکن است به این نتیجه برسند که غذا یا نوشیدنی بسیار شیرین است یا شیرینی آن کافی نیست البته چنین ارزیابی کاملا موضوعی است.
در این نقطه یک زبان بیوالکترونیک به کار می آید. در زبان واقعی انسان بیشتر اوقات شکر و ترکیبات شیرین با یکی از دو بخش حساس به شیرینی واکنش نشان می دهند. این بخش به نام «ونوس فلای ترپ»(Venus fly trap)مشهور است زیرا ساختار مولکولی آن شبیه برگ های این گیاه گوشتخوار است.
محققان دانشگاه ملی سئول در کره جنوبی به رهبری تای هون پارک و سنگون هونگ با استفاده از باکتری نسخه هایی از منطقه ونوس فلای ترپ زبان را ساختند. این نسخه ها روی یک ورقه نازک چند الکترود طلایی ذخیره شد که به وسیله نانوتوب های کربن به یکدیگر متصل بودند. دستگاه حاصل به عنوان یک ترانزیستور تاثیر میدان مشهور است.
هنگامیکه محلول های حاوی شکر یا ساخارین( نوعی شیرین کننده مصنوعی) روی دستگاه قرار گیرد، جریان الکتریکی که در آن می گذرد به شیوه ای هماهنگ و قابل خوانش کاهش می یابد. هر چقدر میزان شکر یا ساخارین بیشتر باشد، میزان کاهش جریان الکتریسیته نیز بیشتر خواهد بود. علاوه بر آن ترانزیستور میدان تاثیر نیز هنگامیکه در معرض سلوبیوز قرار می گیرد، واکنش نشان نمی دهد. سلوبیوز یک نوع شکر بدون طعم است که از هیدرولیز سلولز به دست می‌آید.
نمونه اولیه زبان بیوالکترونیک از هم اکنون برای ارزیابی میزان شیرینی نوشیدنی هایی مانند آب سیب و غیره استفاده شد و نشان داد ۱۰ بار حساس تر از سیستم های بیوالکترونیکی است که قبلا ساخته شده اند.
این تحقیق در نشریه ACS Applied Materials & Interfaces منتشر شده است.
منبع:مهر
No tags for this post.