این ماهواره مکعبی شکل که تنها 25 کیلوگرم وزن داشت، ضربه ای چند تنی به آنهایی وارد کرد که طی سالیان گذشته از راه‌ها و وسایل مختلف برای بستن راه‌های ورود فناوری‌های نوین به ایران استفاده کرده‌اند. چندی قبل از آن، كاخ سفید در واكنش به پرتاب ماهواره‌بر سفیر امید ایران، این امر را اقدامی «دردسرساز» خواند و مدعی شد چنین فناوری‌هایی را می‌توان برای پرتاب موشك‌های بالستیك هم به‌كار برد.
برخی نیز با آسمان و ریسمان بافتن های کودکانه، این اقدام ایران را به مسایلی مرتبط کردند که هیچ ربطی به هم نداشتند بطور مثال خبرگزاری فرانسه مدعی شد: «پرتاب این ماهواره، می‌تواند باعث تشدید تنش‌ها بین ایران و غرب درباره برنامه اتمی ایران شود. دولت‌های غربی که در حال حاضر هم نگران تمایلات اتمی ایران هستند، هشدار داده‌اند که تکنولوژی مورد استفاده در برنامه فضایی ایران می‌تواند مورد استفاده نظامی نیز قرار بگیرد؛ ادعایی که تهران همچنان آن را تکذیب می‌کند.»
دولت های بیگانه چه شرقی و چه غربی، سالیان سال با وعده و وعید و امروز و فردا کردن، پرتاب ماهواره مستقل ایران را به تعویق انداخته اند. مردم ایران از اواسط دهه ۱۳۵۰ منتظر در مدار قرار گرفتن ماهواره ملی خود بودند که باید توسط یک شرکت آمریکایی صورت می گرفت. با ظهور انقلاب اسلامی، شرکت های آمریکایی بکلی از تعهدات خود شانه خالی کردند. فرانسه نیز در دهه ۱۳۶۰ چند سالی با ما بر سر پرتاب ماهواره‌های زهره چک و چانه زد. در سال های بعد و به دنبال چند دوره مذاکره، روس ها نیز تنها ماهواره کوچک سینا را به فضا پرتاب فرستادند اما در مورد قدم بعدی ، حرکت شان خیلی کند شد.
تجربه سی و چند سال گذشته به مردم ایران نشان داده است که نباید به کمک دیگران برای رسیدن به فناوری‌های نوین امید بست. در مورد ماهواره نیز کارشناسان، بار دیگر به این نتیجه رسیدند که باید خود وارد عمل شوند. به این ترتیب گام بزرگی برداشته شد که دشمنان را کیش و مات کرد و همان هایی که قبل از آن، نخست ایران را فاقد توانایی انجام چنین کاری اعلام می‌کردند و در مرحله بعد این توانایی ایران را دردسر بزرگ می‌دانستند، در یک عکس العمل ساده لوحانه تلاش کردند آن را کوچک جلوه دهند. بطور مثال کاندولیزا رایس وزیر خارجه وقت امریکا ضمن کمرنگ جلوه دادن این پرتاب گفت: «ایرانی ها دائم چیزهایی پرتاب می کنند. من امیدوارم که آنها در عوض تلاش کنند در جهت کاهش انزوای خود در نظام بین المللی بکوشند.»
متاسفانه در داخل نیز بنا به برخی دلایلی، عظمت واقعی آن هیچگاه مشخص نشد. برای مردم عادی که سال‌ها است خبر مربوط به پرتاب ماهواه‌ها و فضاپیماهای کشور های دیگر را شنیده‌اند درک عظمت محاسبه، آزمایش، ساخت و در مدار قرار دادن موفقیت آمیز یک ماهواره مشکل بود. اگر با برنامه ریزی حساب شده ای، با کار رسانه‌ای مناسب، مردم مطلع می شدند که آمریکا در دهه ۱۹۵۰ پس از حدود ۱۳ سال کار بیش از ۴۵۰ دانشمند طراز اول موشکی آلمان، صرف میلیون ها دلار هزینه و چند صد هزار ساعت کار، همچنین تحمل چند شکست، توانست ماهواره کوچک ۵ کیلوگرمی را به فضا پرتاب کند، عظمت در مدار قراردادن موفقیت آمیز ماهواره‌ای ۲۵ کیلوگرمی در کشور تحت محاصره اقتصادی، علمی و فنی ایران بیشتر مشخص می‌شد.
البته اکنون تکرار موفقیت در پرتاب ماهواره‌های بعدی پیشرفته‌تر البته مهر تاییدی است بر اینکه دستاوردهای فضایی کشور اتفاقی یا شانسی نیست. جمهوری اسلامی ایران توانسته است به دنیا نشان دهد توانایی‌های فراوانی در فناوری‌های نوینی مثل هوافضا دارد. و این یک پیروزی عظیم برای مردم ایران است.