به گزارش سیناپرس، این روزها صحبت از متاورس و جهان مجازی است که در آن امکان زندگی و فعالیت در دنیای مجازی برای انسان به گونه ای فراهم می شود که گویا در حقیقت وجود دارند. این ایده ۲۲ سال پیش توسط فیلم ماتریکس مطرح شده و این ایده را رایج کرد که واقعیت یک توهم است و اینکه همه ما در غلاف های مایعی قرار گرفته ایم و به عنوان مواد مغذی برای ماشین ها مصرف می شویم.
برای اکثر مردم، داستان های علمی تخیلی ، فوق العاده به نظر می رسد، اما دانشمندان و فیلسوفان خاصی هستند که معتقدند ماتریکس، همراه با دنباله ای که مدت ها منتظرش بودیم، رستاخیزهای ماتریکس، سؤالاتی جدی را مطرح می کند که آیا واقعاً ما در یک شبیه سازی رایانه ای زندگی می کنیم یا خیر؟
در بخشی از فیلم ماتریکس، کیانو ریورز همان نئو در موقعیت انتخابی قرار می گیرد که از بین دو کپسول آبی و قرمز، یکی را انتخاب کند. قرص قرمز به معنی آگاهی و خروج از خواب مصنوعی بوده و کپسول آبی انتخاب فراموشی و ادامه این خواب است. اگر شما کپسول آبی را انتخاب کنید، داستانتان همینجا تمام شده و نیازی به خواندن ادامه این یادداشت ندارید. وب سایت را می بندید و به زندگی عادی خود برمی گردید. اما اگر شما قرص قرمز را انتخاب می کنید، به خواندن ادامه داده و وارد جهانی سرشار از شگفتی ها می شوید.
رضوان ویرک (Rizwan Virk) متخصص علوم کامپیوتر و نویسنده فرضیه شبیه سازی، در کتابش بر اساس مقاله ای از نیک بوستروم یکی از فلاسفه دانشگاه آکسفورد، می گوید: من فکر می کنم احتمال این وجود دارد که ما در نوعی شبیه سازی هستیم.
وی استدلال می کند که محتمل ترین نتیجه، در میان سه گزینه، این است که یک تمدن پیشرفته به اندازه کافی زنده بماند تا بتواند فناوری ایجاد جهان های شبیه سازی شده مختلف را توسعه دهد. به گزارش خبرگزاری sinapress، این بدان معناست که بسیاری از واقعیت های شبیه سازی شده وجود دارد و تنها یک واقعیت پایه وجود دارد. بنابراین، شما به احتمال زیاد نمی دانید در کدام واقعیت هستید؟ ۹۹ واقعیت شبیه سازی شده یا یک واقعیت اصلی؟ شما به احتمال زیاد در بین ۹۹ درصد خواهید بود.
به گزارش سیناپرس، باید اذعان داشت که این نظریه هنوز ثابت نشده اما رد هم نشده است. یکی از استدلال‌های بزرگ ویرک مبتنی بر عبارت جان ویلر فیزیکدان است که اساس کیهان انرژی یا ماده نیست، بلکه اطلاعات است و هر ذره زیر اتمی مقداری را نشان می‌دهد. ویرک در این رابطه می گوید: ما اساساً می توانیم هر شیء را چاپ سه بعدی کنیم و ژن‌ها فقط اطلاعات و داده ها هستند.
این نظریه به استدلال بزرگ تر او کمک می کند که اگر مقوله چند جهانی ، واقعی باشد، این فرض را تأیید می کند که واقعیت یک امر دیجیتالی است تا فیزیکی. به گزارش سیناپرس،هیچ چیز در طبیعت وجود ندارد که کل یک شیء فیزیکی بزرگ را تکرار کند اما کپی کردن اطلاعات و سپس ارائه آن اطلاعات در صورت نیاز بسیار آسان است.او همچنین به اثر مشاهده گر اشاره می کند، پدیده‌ای در فیزیک که در آن صرف تماشای چیزی می تواند آن را تغییر دهد.
به گفته این متخصص علوم کامپیوتری، اگر در یک واقعیت فیزیکی زندگی می کنید، منطقی نیست، اما در بازی‌های ویدیویی ما فقط زمانی دنیا را به تصویر می کشیم که نیاز به دیدن آن داشته باشید. این نشان می دهد که ما در دنیایی زندگی می کنیم که واقعیت فقط زمانی وجود دارد که مشاهده شود.
حال اگر فرض کنیم که این نظریه درست است، باید به این سوال پاسخ دهیم که اگر همه ما در یک شبیه سازی کامپیوتری زندگی می کنیم، پس چه کسی یا چه چیزی در طرف دیگر است؟به گزارش سینا، ویرک در این رابطه می گوید: بعضی از مردم می گویند که این موضوع زیر سر بیگانگان فضایی است. در استدلال شبیه سازی بوستروم، شبیه سازی ها همان چیزی هستند که وی شبیه سازی‌های اجدادی می نامد که توسط نسخه های آینده خودمان انجام می شوند. این موضوع اساساً مشابه این است که ما روم باستان را شبیه سازی کنیم.
به گزارش سیناپرس، ممکن است این سوال مطرح شود که چرا آنها می خواهند شبیه سازی دنیای ما را اجرا کنند؟ برای پاسخ به این سوال باید بگوییم ما چرا شبیه سازی ها را اجرا می کنیم؟ ما ممکن است شبیه سازی مثلاً جنگ هسته ای جهانی یا تغییرات آب و هوایی را اجرا کنیم. ما ممکن است چندین بار آن را اجرا کنیم تا ببینیم چه سناریوهایی به احتمال زیاد منجر به نابودی دنیا می شوند.
اگر ما در یک شبیه سازی کامپیوتری زندگی می‌کنیم، این موضوع چگونه بر رویکرد ما به زندگی تأثیر می گذارد؟ آیا این واقعیت، همه چیز را بی معنی نمی کند؟
این پرسشی است که هیچ پاسخی برای آن وجود ندارد و اصولا ما هنوز نمی دانیم که آیا در جهانی مجازی حضور داریم یا واقعی بنابراین به نظر می رسد اگر در موقعیت انتخاب بین کپسول های آبی و قرمز قرار گرفتیم، کپسول قرمز را انتخاب کنیم.
گزارش: احسان محمدحسینی
منبع: sciencefocus