به گزارش سیناپرس، امروزه با وجود شرکت های تجاری پرواز فضایی مانند Virgin Galactic و Blue Origin فرصت های انحصاری زیادی برای افراد مشهور و غیرنظامی برای سفر به فضا ارائه شده است. به طور سنتی، فضانوردان قبل از رفتن به فضا تحت آموزش های دقیق و بررسی‌های پزشکی قرار می گرفتند و خطر مرگ به دلایل طبیعی دور از دسترس تلقی می شد اما در این دوره جدید گردشگری فضایی، به نظر می رسد غربالگری پزشکی ممکن است انجام نشود و فقط حداقل آموزش قبل از پرواز ارائه شود.
به لطف پیشرفت فناوری در آینده نه چندان دور، طیف گسترده ای از مردم به فضا می روند و چشم انداز ایجاد پایگاه های انسانی در ماه و فراتر از آن در سال های آینده، این سوال مهم را مطرح می کند که اگر فردی در فضا بمیرد چه اتفاقی خواهد افتاد؟
البته باید توجه داشت که زمان صرف شده در فضا در ماموریت های توریستی در حال حاضر از چند دقیقه تا چند روز متغیر است. این بدان معناست که خطر مرگ در فضا به دلایل طبیعی بسیار کم است، اگرچه غیرممکن نیست.
طبق قوانین بین‌المللی فضایی، هر کشوری مسئول مجوز و نظارت بر کلیه فعالیت‌های فضایی ملی، دولتی و خصوصی است.به گزارش sinapress، در ایالات متحده، پروازهای فضایی تجاری توریستی برای پرتاب نیاز به مجوز توسط اداره هوانوردی فدرال دارند.
اگر فردی در یک ماموریت توریستی تجاری بمیرد، باید در مورد علت مرگ تصمیم گیری شود. اگر مرگ یکی از شرکت کنندگان در پرواز فضایی به دلیل نقص مکانیکی در فضاپیما باشد، اداره هوانوردی فدرال به دنبال تعلیق پرتاب های این شرکت بوده و بررسی های بیشتری انجام می دهد.
به گزارش سیناپرس، اگر نقص مکانیکی نباشد، باید وظیفه مراقبت کلی از همه مسافران توسط ارائه دهنده پرواز تجاری در نظر گرفته و ارزیابی شود که آیا تمام اقدامات لازم برای جلوگیری از مرگ فرد انجام شده یا خیر.
به گفته کارشناسان فضایی، اساساً باید نوعی فرآیند تحقیقاتی برای تعیین علت مرگ انسان ها در فضای بیرونی انجام شود. پیش از این نیز تحقیقاتی انجام شده بود، مانند تحقیق در مورد فاجعه شاتل کلمبیا در سال ۲۰۰۳، جایی که شاتل فضایی کلمبیا ناسا در بازگشت به زمین متلاشی شد و هفت فضانورد حاضر در آن را کشت.
یک روش رسمی برای بررسی مرگ و میر در ماموریت های طولانی مدت و سکونت گاه‌های فضایی، اطمینان از وجود اطلاعات واضح درباره مردگان است که شامل علل مرگ خواهد بود.
بر اساس گفته کارشناسان، بسیاری از روش های مرتبط با تحقیقات می توانند از زمین الگو گرفته شوند. قوانین بین المللی فضایی موقعیت پیش فرضی را ارائه می دهد که به موجب آن کشوری که فضاپیما را به ثبت رسانده، صلاحیت قضایی آن شیء فضایی و تمام پرسنلی آن را به عهده دارد. این احتمال وجود دارد که کشوری با چنین صلاحیت قضایی مرجع طبیعی برای شروع تحقیق و تعیین رویه‌های مقابله با مرگ در فضا باشد. اگر تعدادی از کشورها در آن مأموریت شرکت کنند، داشتن یک توافق در ابتدای ماموریت از اهمیت بیشتری برخوردار است.
علاوه بر بعد حقوقی، مأموریت هایی که انسان را به منظومه شمسی می فرستند باید دفع فیزیکی بقایای انسان را نیز در نظر بگیرند. در اینجا مهم است که در نظر بگیریم که فرهنگ های مختلف با مردگان خود به روش های بسیار متفاوتی رفتار می کنند.
در ماموریت‌های کوتاه، احتمالاً جسد به زمین بازگردانده می شود. جسد باید حفظ و نگهداری شده تا از آلودگی خدمه بازمانده جلوگیری شود. به گزارش خبرگزاری سینا،اما در یک سفر رفت و برگشت به مریخ که سال ها طول می کشد، احتمالاً بدن می تواند در سرمای فضا منجمد شود تا وزن آن کاهش یابد و ذخیره آن در مسیر بازگشت به زمین آسان تر شود.
به گزارش سیناپرس، اما اگر شروع به استعمار فضای بیرونی کنیم، ممکن است اجساد به جای ذخیره سازی نیاز به دفع داشته باشند. کشورها ممکن است با شناور بودن اجساد انسان در فضا مخالفت کنند، در حالی که خود ممکن است در مشکلات فزاینده ایجاد شده توسط زباله های فضایی نقش داشته باشد.
در ضمن باید درنظر داشت که شاید خانواده متوفی بخواهند جسد عزیزشان به آنها بازگردانده شود. دفن بقایای انسان در یک سیاره دیگر نیز به همین ترتیب پردردسر است. جسد یک مهاجر که در سیاره دیگری دفن شده است ممکن است آن سیاره را از نظر بیولوژیکی آلوده کند. سوزاندن نیز به احتمال زیاد آلوده کننده است و می تواند برای منابع مضر باشد.
به گزارش سیناپرس، با گذشت زمان، بدون شک راه حل های فنی برای ذخیره و دفع بقایای انسان در فضا وجود دارد؛ اما مسائل اخلاقی پیرامون مرگ در فضا از مرزهای انسان شناختی، حقوقی و فرهنگی می گذرد. فکر کردن به این ایده ممکن است ناخوشایند باشد اما این یکی از هزاران مساله ای است که با تبدیل شدن انسان ها به گونه فضانورد باید با آن مواجه شویم.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
منبع: inverse