منظومه شمسی دارای دیوار دفاعی است
به گزارش سیناپرس، سوال مهمی که در بین متخصصین نجوم و ستاره شناسی مطرح می شود، بحث وجود دیواره حفاظتی در اطراف منظومه شمسی یا عدم وجود آن است. در پاسخ به این سوال باید اذعان داشت که این موضوع هم درست است و هم خیر! زیرا دانشمندان گاهی اوقات پدیده افزایش دما در لایه هلیوپوز منظومه شمسی را به عنوان یک دیوار دفاعی توصیف می کنند.
هلیوپوز منطقه ای از فضا است که در آن «باد خورشیدی» – جریان ثابت عمدتاً پروتون ها، الکترون ها و ذرات آلفا که از خورشید ساطع می شود، به عقب براند. در اینجا، پلاسمای باد گرم و ضعیف خورشیدی (گاز یونیزه شده) جای خود را به «محیط بین ستاره‌ای» (ISM) سرد تر و متراکم تر می‌دهد.
بر اساس تعاریف ستاره شناسان، هلیوپوز مرز بین منظومه شمسی و فضای بین ستاره ای را مشخص می کند. البته این تنها لبه "هلیوسفر" است، حبابی فضایی که میدان مغناطیسی خورشید و انتشار ذرات در آن غالب است.
حال این پرسش مطرح می شود که این مرز مهم چقدر است؟ در نظر بگیرید که یک واحد نجومی، AU، به عنوان میانگین فاصله بین زمین و خورشید تعریف می شود. هلیوسفر در حدود ۱۲۰ واحد نجومی از خورشید در جهت رو به باد بین ستاره ای قرار داشته و در جهت مخالف تا حداقل ۳۵۰ AU امتداد دارد.
هلیوسفر خورشید با انحراف ۷۰ درصد از پرتوهای کیهانی پرانرژی، در محافظت از زمین و در نتیجه انسان در برابر تشعشعات مضر بین ستاره ای نقش بسیار مهمی ایفا می کند.
به گزارش سیناپرس، فضاپیمای وویجر 1 و وویجر 2 ناسا که در سال ۱۹۷۷ به سمت مشتری و زحل پرتاب شد، به نظر می رسد به ترتیب در ۲۵ آگوست ۲۰۱۲ و ۵ نوامبر ۲۰۱۸ از دیواره هلیوپوز خورشید عبور کرده اند. ابزارهای موجود در وویجر 2 کشف کردند که با کاهش سرعت پلاسما در هلیوپوز، مولکول ها متراکم تر و میدان مغناطیسی محلی افزایش می یابد.
درست فراتر از هلیوپوز، دمای خیره کننده ۲۹ هزار ۷۰۰ تا ۵۰ هزار درجه سانتیگراد وجود دارد. به این ترتیب می توان پذیرفت که منظومه شمسی دارای نوعی دیواره فاعی نامرئی است که سیارات درونی آن را از تشعشعات کیهانی مضر حفظ می کند.
مترجم: رضوان خندان
منبع: sciencefocus
