چرا حیوانات باستانی منقرض شدند؟
به گزارش سیناپرس، تیمی از محققان دانشگاه آدلاید دریافته اند که آب و هوای متغیر ممکن است دلیل ناپدید شدن اسرارآمیز شیرها و خرس‌های باستانی از بخش‌هایی از آمریکای شمالی برای هزار سال یا بیشتر باشد. برای اثبات این فرضیه، محققان دی ان ای استخراج شده از استخوان‌های باستانی شیرها و خرس های موجود در آمریکای شمالی و اوراسیا را مورد بررسی قرار دادند.
کایرن میچل (Kieren Mitchell) یکی از محققان این مطالعات از دانشگاه آدلاید، می گوید: یک باور کلی وجود دارد که خارج از انقراض های دسته جمعی یا دخالت مستقیم انسان، اکوسیستم ها در طول هزاران یا حتی میلیون‌ها سال پایدار می مانند. اما مطالعات ما از سوابق فسیلی نشان داد که این باور لزوماً صحیح نیست.
میچل می گوید که خرس ها قبل از ظهور مجدد، چندین بار در این قاره منقرض شدند. تحقیقات قبلی نشان داده است که خرس های قهوه ای که به خرس های گریزلی مشهورند، هزاران سال قبل از آخرین عصر یخبندان در برخی مناطق آمریکای شمالی ناپدید شده اند. آنها بعداً دوباره ظاهر شده و از روسیه به آلاسکا رسیدند.
به گزارش سیناپرس، پل زمینی برینگ یک گذرگاه زمینی بین روسیه و آمریکای شمالی است که معمولاً در زیر دریا قرار دارد، اما در عصرهای یخبندان گذشته، به دنبال بالا و پایین رفتن سطح دریا، نمایان شده است. این پل زمینی تنها دلیلی است که جانوران بزرگی مانند خرس، گوزن و شیر و حتی انسان را به این قاره منجمد آورده است.
یکی از یافته های کلیدی تحقیقات جدید این است که شیرهای باستانی نیز قبل از انقراض نهایی، بیش از یک بار منقرض شده و هزاران سال بعد دوباره ظاهر شدند. هیچ مدرکی مبنی بر اینکه انسان یا شرایط سرد عصر یخبندان باعث این ناپدید شدن موقت شده، وجود ندارد.
میچل می گوید: در عوض، به نظر می رسد که نوعی تغییر در اکوسیستم آنها باعث این اتفاق شده باشد. همانطور که مشخص است، زمان انقراض این خرس ها و شیرها در بخش هایی از آمریکای شمالی با شواهدی مبنی بر تغییر گسترده پوشش گیاهی در منطقه همزمان است. پژوهشگران معتقدند که گرم شدن و بالا رفتن دما قبل از آخرین عصر یخبندان ممکن است ترکیب گیاهان را تغییر داده و جریان زنجیره غذایی را قطع کرده باشد و جمعیت گیاهخوارانی را که خرس ها و شیرها از آن ها شکار می کردند، تحت تاثیر قرار گرفته باشد.
با فرارسیدن عصر یخبندان، دمای سرد ممکن است این تغییر را معکوس کرده و این منطقه را برای علفخواران و شکارچیان آنها مجددا قابل سکونت کرده باشد.
میچل در این باره می افزاید: به طور کلی، این یافته ها نشان می دهند که اکوسیستم‌های گذشته تا چه اندازه متغیر بوده اند و همچنین چگونه فراوانی گونه های مختلف می تواند به تغییرات آب و هوایی بسیار حساس باشد.
به گزارش سیناپرس، در انتها محققان یادآور می شوند در حالی که ممکن است بسیاری فکر کنند که گونه ها به یک منطقه خاص تعلق دارند، تحقیقات نشان می دهد که گذشته بسیار پویاتر بوده و شامل گونه ها و موج های متعدد پراکندگی و انقراض است.
شرح کامل این مطالعات و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Molecular Ecology منتشر شده و در دسترس علاقه مندان است.
مترجم: مهدی فلاحی پناه
