به گزارش سیناپرس، درک نحوه تأثیر ریزگرانش بر چشم ها و بدن انسان به عنوان یک کل، بخش مهمی از آماده سازی برای پروازهای فضایی طولانی مدت آینده به ماه و مریخ است.
در تلاش برای درک علت این مشکلات چشمی، محققان دانشگاه پزشکی کارولینای جنوبی از اسکن ام آر آی دوازده فضانورد ایستگاه فضایی بین المللی برای اندازه گیری سیستم وریدی داخل جمجمه شامل وریدهایی که خون را به مغز می رسانند، قبل و بعد از پرواز به فضا استفاده کردند. طی این آزمایش ها مشخص شد که ارتباط قوی بین تورم این سیاهرگ ها و شروع مشکلات چشم و بینایی وجود دارد.
به گفته محققان، بینایی ضعیف تنها یکی از چالش های پزشکی پیش روی انسان ها در فضا است. زمانی که نیازی به مبارزه با گرانش زمین نیست، ماهیچه ها ضعیف شده و تراکم استخوان کاهش می یابد، در حالی که محیط تحت پرتوتابی فضا باعث ایجاد بیماری های طولانی مدت مانند سرطان نیز می شود. ایستگاه فضایی بین المللی عمدتاً به عنوان یک آزمایشگاه ریزگرانش طراحی شده است و بسیاری از آزمایش‌های انجام شده در آنجا ماهیت پزشکی دارند و خود فضانوردان به عنوان آزمودنی های مایل به آزمایش هستند، چراکه هر چیزی که از این مطالعات آموخته می شود به حفظ امنیت فضانوردان و همتایانشان کمک می کند. در نتیجه، داده های پزشکی زیادی جمع آوری شده که خطر را برای فضانوردان آینده کاهش می دهد.
اثر پرواز فضایی بر چشم ها به عنوان سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی یا SANS شناخته می شود. به گزارش خبرگزاری سیناپرس، به گفته دکتر مارک روزنبرگ (Mark Rosenberg) یکی از پژوهشگران این مطالعات، SANS آنقدر رایج است که به نقطه ای رسیده که فضانوردان وقتی به فضا می روند در واقع یک جفت عینک اضافی با خود حمل می کنند. آن ها می دانند که بینایی شان در آنجا بدتر می شود و حتی به این عینک ها، عینک های پیش بینی شده فضایی می گویند.
تغییرات فیزیکی در چشم ها شامل صاف شدن کره چشم، آسیب به شبکیه و تورم اعصاب در چشم ها است. برای برخی از فضانوردان، چشم ها ظرف چند هفته پس از بازگشت به زمین بهبود می یابند، اما روند بهبودی گاهی اوقات می تواند بسیار طولانی تر شود.
با توجه به پژوهش های روزنبرگ و تیم تحقیقاتی او، علت اصلی سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی با تورم رگ های پشت چشم مرتبط است.
بی وزنی باعث می شود توزیع خون در بدن تغییر کند و مایع به سمت سر و چشم ها بیشتر از حد معمول روی زمین حرکت می کند، جایی که روی زمین، گرانش جریان به این مناطق را کاهش می دهد.
این نتایج حاکی از آن است که افراد با افزایش انطباق سینوس وریدی ممکن است در معرض افزایش خطر ابتلا به سندرم عصبی چشمی مرتبط با پرواز فضایی باشند و بنابراین غربالگری پیش از آن می تواند به فضانوردان کمک کند تا قبل از اینکه زمین را ترک کنند، آسیب های وارده به چشمان خود را درک کنند.
به گزارش سیناپرس، پژوهشگران مایلند یک دستگاه ام آر آی متحرک در ایستگاه فضایی بین‌المللی نصب کنند که به آنها امکان می دهد اسکن مغز را در فضا انجام دهند. اسکن های پس از پرواز در تحقیقات کنونی این احتمال را باز می گذارد که تغییراتی که در سیستم وریدی داخل جمجمه مشاهده می کنند، در بازگشت به زمین و نه در مدار رخ می دهند.
مترجم: سامیه خسروی زاده
منبع: universetoday