به گزارش سیناپرس، سال‌هاست که پزشکان و سایر پرسنل بهداشتی نروژ و چندین کشور اروپایی دیگر در حال بررسی ظرفیت ریه افراد هستند. طی این تحقیقات در مجموع تقریباً 250هزار فرد اروپایی مورد بررسی قرار گرفتند.
در این ارتباط، زیگرید آلبرگ ویکیورد (Sigrid Aalberg Vikjord) دکتر و محقق پزشکی گفت: ما تصور می کردیم که ظرفیت ریه انسان ها در سال های اخیر بهبود یافته است، اما نمی دانستیم که این بهبودی و پیشرفت تا این حد زیاد باشد.
ویکیورد در ادامه توضیحاتش اظهار کرد: هر سال، مردم به طور متوسط ظرفیت تنفس خود را چند میلی لیتر افزایش می دهند. این میزان افزایش سالیانه بسیار اندک است. اما زمانی که طی سالیان متمادی ادامه یابد، بهبود واضحی در میزان هوایی که ریه ها قادر به تنفس و بازدم هستند، مشاهده خواهد شد.
شرکت کنندگان در این مطالعه بین سال های ۱۸۸۴ تا ۱۹۹۶ (۱۲۶۲ تا ۱۳۷۴ هجری شمسی) متولد شدند که همگی غیر سیگاری بوده اند. اندازه گیری ظرفیت ریه در حالی انجام شد که شرکت کنندگان در مطالعه بین ۲۰ تا ۹۴ سال سن داشتند.
در این مطالعات از روشی به نام اسپیرومتری برای اندازه گیری ظرفیت ریه افراد استفاده شد. اسپیرومتری حجم هوایی را که فرد قادر به بازدم است را اندازه گیری می کند، البته پس از اینکه فرد ابتدا تا حد ممکن هوا را به داخل ریه ها کشیده باشد.
به باور کارشناسان، چندین توضیح ممکن برای اینکه چرا ظرفیت ریه ما تا این حد افزایش یافته است وجود دارد. ما ابتدا فرض کردیم که فرضیه اول می تواند این باشد که مردم قد بلندتر شده اند، به طوری که ریه های آنها بزرگتر شده و ظرفیت بیشتری پیدا کرده است. در ادامه اما مشخص شد که برای توجیه افزایش ظرفیت ریه ها، افزایش قد بیش از آنچه اتفاق افتاده لازم است.
بنابراین یک فرضیه ممکن این است که امروزه و با پیشرفت علم پزشکی، درمان های بهتری برای اکثر بیماری هایی که بر عملکرد ریه تاثیر می گذارند وجود دارد. در عین حال، افراد کمتری در معرض سیگار کشیدن هستند. همچنین ما به عنوان یک جامعه نیز نسبت به اثرات منفی انواع دیگر آلودگی هوا بیشتر آگاه شده ایم.
به گزارش سیناپرس، محققان در ادامه متذکر می شوند که این واقعیت که افراد به طور متوسط ظرفیت ریه خود را بهبود می بخشند به این معنی است که خدمات بهداشتی اکنون باید معیارهای تشخیصی خود را برای بیماری های ریوی تغییر دهد چراکه داده‌هایی که ما برای تشخیص بیماران امروزی استفاده می کنیم قدیمی است.
ما باید در نظر بگیریم که شرایط برای یک جوان بیست ساله متولد ۱۹۲۰ و یک بیست ساله متولد ۱۹۸۰ میلادی کاملاً متفاوت است. به عنوان مثال، این تفاوت می تواند به این معنی باشد که ما در معرض خطر تشخیص بیش از حد افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه هستیم.
پروفسور لانگهامر (Langhammer) یکی دیگر از محققان این تیم پژوهشی یادآوری می کند که آسیایی ها و آفریقایی ها ۸ تا ۱۲ درصد کمتر از اروپایی ها ظرفیت ریه مورد انتظار را دارند. البته موضوع فوق به این دلیل نیست که ریه های آنها عملکرد کمتری دارند، بلکه به این دلیل است که سینه آنها نسبت به قد و بدنشان کوچکتر است.
شرح کامل این پژوهش ها و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی The Lancet Respiratory Medicine منتشر شده و در دسترس علاقه مندان قرار دارد.
مترجم: فاطمه امینی
No tags for this post.