نماد سایت خبرگزاری سیناپرس

تحریک آنتی بادی های حمله کننده به بدن توسط کووید 19

به گزارش سیناپرس؛ به طور معمول، هنگامی که افراد به یک ویروس یا پاتوژن دیگری آلوده می شوند، بدن آن ها پروتئین هایی به نام آنتی بادی آزاد می کند که مواد خارجی و مهاجم را شناسایی کرده و آن ها را از حمله به سلول ها باز می دارند. ولی در برخی موارد، بدن افراد، نوعی از آنتی بادی های ویژه را تولید می کند که می توانند در طول زمان به اندام ها و بافت های بدن خود فرد حمله کنند!

حالا محققان مرکز پزشکی سدارس-ساینای آمریکا در پژوهش های خود دریافته اند که افراد مبتلا به ویروس SARS-CoV-2 تا شش ماه پس از بهبودی کامل نیز طیف گسترده‌ای از آنتی‌بادی‌هایی در بدن خود دارند که برخی از آن ها دارای ویژگی حمله به بدن هستند.

قبل از این مطالعه، محققان می‌دانستند که در موارد شدید کووید 19، سیستم ایمنی بدن چنان تحت فشار شدیدی قرار می گیرد که این اتوآنتی‌بادی‌ها تولید می شوند. به گزارش سینا، اما مطالعه جدید، اولین موردی است که نه تنها وجود اتوآنتی بادی های فوق را پس از ابتلا به عفونت های خفیف و بدون علامت نشان می دهد، بلکه بر تداوم حضور آن ها در بدن در طول زمان صحه می گذارد.

به بیان مجریان این تحقیق، این یافته‌ها به توضیح این که چه چیزی کووید 19 را به یک بیماری منحصر به فرد تبدیل می‌کند، کمک موثری می‌نمایند. درواقع، این الگوهای اختلال در تنظیمات ایمنی بدن می‌توانند زمینه‌ساز انواع مختلفی از علائم پایدار باشند که در افرادی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، مشاهده می کنیم.

آن ها در این تحقیق، از مشارکت 177 نفر که دارای عفونت قبلی به SARS-CoV-2 بوده اند، بهره گرفته اند. محققان نمونه خون این افراد را با نمونه های گرفته شده از افراد سالم قبل از همه گیری مقایسه کرده و به نتایج گفته شده دست یافته اند.

بر اساس نتایج این تحقیق، برخی از این اتوآنتی‌بادی‌های حمله کننده به اعضای بدن، شامل مواردی هستند که در بیماری‌های مهم مرتبط با سیستم ایمنی نظیر لوپوس و آرتریت روماتوئید دیده می شوند.

پژوهشگران معتقدند: اگر ما بتوانیم پاسخ‌های اتوآنتی‌بادی و این که چگونه عفونت SARS-CoV-2 این پاسخ‌های متغیر را تحریک و هدایت می‌کند، بهتر درک کنیم، بدون تردید می‌توانیم یک قدم به شناسایی راه‌های درمان و حتی پیشگیری از ایجاد این اثرات در افراد مبتلا به کووید 19 نزدیک‌تر شویم. 

قابل ذکر است این یافته ها در مجله Translational Medicine منتشر شده اند.

نویسنده: محمدرضا دلفیه
 

No tags for this post.
خروج از نسخه موبایل