به گزارش سیناپرس، از هر پنج کودک یک کودک دارای دندان های گچی است که به صورت لکه های مینای تغییر رنگ داده شده، دیده می شود. این بیماری می تواند باعث درد شدید دندان و پوسیدگی شده و در برخی موارد منجر به آبسه، نابودی دندان و سایر مشکلات جدی لثه می شود.
دندان های گچی یک اصطلاح محاوره ای است که برای توصیف دندان هایی که به نوعی غیر طبیعی هستند استفاده می شود. این اصطلاح معمولاً به مینای دندانی اطلاق می‌شود که از نظر رنگ، قوام یا شکل، به وضوح با سایر دندان ها متفاوت است و از این رو آن را با اثر گچ روی تخته سیاه مقایسه کرده و به آن دندان گچی می گویند.
به تازگی گروهی از پژوهشگران دانشگاه تالکا در شیلی به سرپرستی دکتر ویدال پرز، به بررسی این موضوع پرداخته و اعلام کردند: ما هنوز نمی توانیم از رشد دندان های گچی در وهله اول جلوگیری کنیم، اما اگر متخصصان بهداشت این دندان ها را در مرحله نخست شکل گیری شناسایی کنند، امکان نجات دندان وجود دارد. سیناپرس گزارش می دهد، در این مطالعات مشخص شد مکانیسم رایج ترین نوع دندان های گچی یعنی هیپومینرالیزاسیون مولار به چه صورت است که شناخت این مکانیسم می تواند کلید پیشگیری و درمان عارضه فوق باشد.
این مکانیسم زمانی رخ می دهد که مینای دندان در حال رشد توسط پروتئینی که هم در خون و هم در مایع بافت اطراف دندان های در حال رشد وجود دارد، آلوده شود. به نظر می رسد که بیماری های معمول دوران کودکی مانند تب، می توانند محرک اصلی گچی شدن دندان ها باشند.
مایک هابارد، از پژوهشگران ارشد این تیم تحقیقاتی و استاد پژوهشی در علوم دهان و صورت در دانشگاه ملبورن استرالیا، در رابطه با موضوع فوق گفت: گچی شدن دندان ها نتیجه نوعی انسداد معدنی سازی است که در نهایت روی نواحی دندان هایی که به لکه های مینای گچی تبدیل می شوند، دیده می شود.
به گزارش سیناپرس، متأسفانه فلوراید که از پوسیدگی دندان در مینای طبیعی محافظت می کند، تأثیر کمی در جلوگیری از ایجاد دندان های گچی دارد. از سوی دیگر این بیماری در کشورهای توسعه یافته به همان اندازه کشورهای در حال توسعه شایع است.
شرح کامل این پژوهش و یافته های به دست آمده از آن، روز گذشته در آخرین شماره مجله تخصصی Frontiers of Physiology منتشر شده و در اختیار علاقه مندان قرار دارد.
مترجم: نیروانا محمدحسینی