کشف پرنده زبان دراز ۱۲۰ میلیون ساله
به گزارش سیناپرس، تیمی از پژوهشگران موسسه دیرینه شناسی مهره داران و دیرین انسان شناسی (IVPP) آکادمی علوم چین با همکاری دانشگاه تگزاس در آستین موفق به شناسایی فسیل نوعی پرنده منقرض شده با قدمت ۱۲۰ میلیون سال شدند که در شمال شرقی چین زندگی می کرده است. محققان نام این پرنده را Brevirostruavis macrohyoideus گذاشته اند که به معنی پرنده ای با پوزه کوتاه و زبان بزرگ است. جمجمه این فسیل به خوبی حفظ شده و نشان می دهد که این جانور پوزه نسبتا کوتاه و دندان های کوچک با استخوان های بسیار بلند و زبانی دراز داشت.
به گفته دیرینه شناسان، ما در کودکی به سرعت یاد می گیریم که زبان خود را بیرون بیاوریم، اما بیشتر خزندگان و پرندگان مانند انسان زبان عضلانی بزرگی ندارند. در عوض پرندگان دارای مجموعه ای از عناصر میله ای شکل هستند در ساختار زبان خود هستند که از استخوان و غضروف ساخته شده و در کف دهان آنها قرار دارد.
پرندگانی مانند اردک ها و طوطی ها که زبان های بزرگ تری دارند، از زبان خود برای حرکت دادن غذا در دهان، وارد کردن غذا به دهان و کمک به بلع غذا استفاده می کنند. در این میان برخی از پرندگان امروزی مانند مرغ مگس خوار و دارکوب، زبان استخوانی به اندازه یا بلندتر از جمجمه خود دارند.
به گزارش سیناپرس، این پرنده منقرض شده با خرطوم کوتاه و زبان بزرگ اولین نمونه از پرنده ای است که می تواند زبان خود را بیرون بیاورد. البته این ویژگی باعث می شود که تعجب کنیم که چرا این پرنده زبانش را بیرون می آورد. دانشمندان این فرضیه را مطرح کردند که پرنده منقرض شده فوق ممکن است از این ویژگی برای گرفتن حشرات استفاده می کرده و به نوعی همانطور که دارکوب های امروزی از زبان خود برای بیرون آوردن حشرات از سوراخ های پوست، چوب و شاخه های درخت استفاده می کنند، از زبانش بهره برده و از طرف دیگر، این پرنده ممکن است از گرده یا مایعات شهد مانند گیاهان جنگلی که در آن زندگی می کرده تغذیه می کرده است. متاسفانه هیچ آثاری از محتویات معده این گونه منقرض شده به دست نیامده و مشخص نیست این جانور چه الگوی غذایی داشته است. در هر صورت دیرینه شناسان می دانند که این پرنده موفق ترین گروه پرندگان در طول دوره کرتاسه (بین ۶۶ تا ۱۴۵ میلیون سال پیش) بودند که فسیل هایی از آن ها در سرتاسر جهان یافت شده است. به گزارش سیناپرس، دکتر لی ژی هنگ (LI Zhiheng)، سرپرست این تیم تحقیقاتی اعلام کرد: ما شاهد تغییرات زیادی در اندازه و شکل جمجمه پرندگان انانتیورنیتین هستیم و این موضوع احتمالاً نشان دهنده وجود تنوع زیاد غذاهایی است که آنها می خوردند. اکنون با کشف این فسیل، می بینیم که فقط جمجمه آنها خاص نیست، بلکه زبان آنها نیز دراز و متفاوت بود.
محققان قبلا نشان داده بودند که این پرندگان اولیه مانند دایناسورها جمجمه نسبتاً سفت و سختی داشتند. این ویژگی محدودیت های تکاملی و عملکردی را برای آن ها ایجاد می کند.
شرح کامل این مطالعات در آخرین شماره مجله تخصصی Anatomy منتشر شده است.
مترجم: احسان محمدحسینی
