به گزارش ایسنا، مشتری و زحل جزء سیستم‌های کیهانی هستند که زیاد توسط انسان‌ها کنکاش نشده‌اند. آن‌ها به عنوان سیارات گازی فاقد هر نوع خشکی بر روی سطح‌شان هستند و جوی بسیار سنگین و بی‌نهایت بادی دارند.
فضاپیمای گالیله در سال 1995 کاوشگری را به درون جو مشتری انداخت و پس از یک ساعت هرگز خبری از آن نشد. در سال 2016، فضاپیمای Juno متعلق به ناسا به دومین فضاپیمایی تبدیل می‌شود که پس از گالیله در مدار مشتری قرار می‌گیرد تا این موضوع را بررسی کند که آیا این سیاره دارای هسته صخره‌ای است یا خیر.
زحل نیز توسط ماموریت‌هایی که از کنار آن عبور کرده‌اند و یک مدارگرد کنکاش شده و داده‌هایی که این فضاپیماها مخابره کردند زیاد دقیق نبود زیرا هنگام عبور آن‌ها و رهگیری الگوهای آب‌وهوایی بدست آمده بود. بنابراین دانشمندان ناسا در حال طراحی ربات‌های بادی موسوم به windbots هستند.
در حال حاضر این سامانه‌ها فقط در سطح مفهومی هستند و ناسا دقیقا مطمئن نیست که آن‌ها قرار است چه شکلی باشند و این که چگونه عمل خواهند کرد. با این حال این آژانس ایده‌هایی را در اختیار دارد.
این ربات‌ها قرار است به گونه‌ای طراحی شوند که در جو غول‌های گازی شناور شوند و در این میان به بال یا بالن متکی نباشد. به جای آن، این سامانه‌ها دارای بخش‌هایی خواهند بود که مانند قاصدک اوج خواهند گرفت.
برای تولید نیروی مورد نیاز شناور ماندن و جمع‌آوری‌کردن داده‌های علمی، این ربات‌ها باید با تلاطم باد حرکت کرده و از آن برای نیرودهی‌کردن باتری‌های خود استفاده کنند.
برنامه «مفاهیم پیشرفته و نوآورانه» ناسا با داشتن یک بودجه 100 هزار دلاری، به دنبال بازبینی طراحی این ربات‌های بادی و آزمایش نمونه اولیه آن‌هاست.
No tags for this post.