انسان از همان لحظه‌ای که چشمش به پرندگان افتاد عاشق پرواز شد و رویای آن را درسر پروراند. این را می‌شود از افسانه‌هایی که در بیشتر تمدن‌ها وجود دارد فهمید؛ از داستان پرواز کیکاووس به آسمان در شاهنامه فردوسی تا افسانه ایکاروس یونانی‌ها از معروف‌ترین این نمونه‌هاست.
مسلما افرادی که برای اولین بار بال هایی ساختند و به بازوهای خود بستند، خطر سقوط را بخوبی درک می کردند و البته خوش اقبال بودند که هیچ وقت نتوانستند حتی ذره ای از روی زمین به هوا بلند شوند. برخی هم که شهامت به خرج داده و از روی صخره به پایین پریدند، جانشان را از دست دادند.
از نخستین تلاش ها تا تحقق رویای پرواز
در سده1400 میلادی لئوناردو داوینچی برای اولین بار به مطالعه حرکت بال پرندگان پرداخت و ماشین های پرواز شبیه کایت، هلی کوپتر و چترنجات طراحی کرد. او تا اندازه ای توانسته بود از علم آیرودینامیک و صعود و سیال بودن هوا چیزهایی سردرآورد. با این حال 300 سال طول کشید تا انسان بتواند وسیله ای به نام بالن را اختراع کند و به هوا بفرستد.
اولین بالن هوای داغ در پاریس به آسمان رفت. چند دهه بعد «جورج کی لی» چند مدل هواپیمای بدون موتور ساخت و از نظر محققان او اولین کسی بود که براستی دانش هوانوردی را کشف کرده بود، اما هواپیمای بدون موتور واقعی به وسیله «اوتو لیلی ینتال» ساخته شد و او بود که ایده ساخت ماشین سنگین تر از هوا را ارائه کرد و توانست 2000 پرواز را به نمایش بگذارد، اما در آخرین پروازش سقوط کرد و جان سپرد.
سپس برادران رایت، فناوری کایت را با موتور احتراق داخلی ترکیب کردند و مسابقه ای ترتیب دادند که هرکس مرتفع ترین، سریع ترین و دورترین پرواز را انجام می داد برنده می شد.
دهه ها بعد پرواز به مقوله ای کاملا عادی و معمولی تبدیل شد و هیجان واقعی خود را تا حد زیادی از دست داد. حالا این روزها بسیاری از ماجراجویان و شیفتگان پرواز که از پرواز امن و بی دردسر لذتی نمی برند به دنبال پرواز با بال هایی هستند که همچون پرندگان در اوج آسمان شناور شوند!
لباس های بالدار
امروزه چتربازی به کاری عادی تبدیل شده و مردم آن را کاملا می شناسند. اما برخی پریدن از هواپیما، شیرجه رفتن در آسمان و سپس نزدیک زمین چتر خود را بازکردن و قدم به روی زمین گذاشتن را دیگر جالب توجه نمی دانند. بنابراین سراغ لباس های بالدار رفته اند تا با پوشیدن این لباس احساسی همچون پرندگان را تجربه کنند.
لباس بالدار، وسیله ای شبیه بدن سنجاب پرنده است. فضای بین دست ها و پاها با پارچه ای شبیه چترنجات پوشانده می شود. این پارچه از جنس نایلون فشرده و سخت است که در تولید کوله پشتی و چمدان ها استفاده می شود. در واقع این بخش از لباس وقتی پر از باد شود مانند بال عمل کرده و طبق قانون آیرودینامیک هوا را شکافته و به جلو حرکت می کند. تمام پشت لباس به صورت منحنی است و جلوی لباس صاف است. به این ترتیب فشار هوای زیر لباس زیادتر شده و درست مانند بال هواپیما، فرد را به سمت بالا می کشاند.
هنگام پریدن با این لباس، فرد نیمی به سمت پایین شیرجه رفته و در همان لحظه نیمی به سمت جلو سر می خورد و همین طور ادامه داده تا در نهایت به زمین نزدیک می شود، سپس با کمک چترنجات روی زمین فرود می آید.
به طور معمول سرعت چتربازها در لحظه اولیه سقوط 200 کیلومتر در ساعت است که درعرض 40 تا 60 ثانیه تقریبا به 400 کیلومتر در ساعت می رسد، اما وقتی فردی با لباس بالدار می پرد، می تواند براحتی بالغ بر 20 کیلومتر را به صورت افقی در هوا شناور باشد و با سرعت 160 کیلومتر در ساعت به جلو حرکت کرده و در همان حال بتدریج از 50 تا 60 کیلومتر در ساعت به سمت زمین نزدیک شود. این نحوه حرکت باعث می شود سرعت زمان سقوط آزاد سه برابر سرعت یک چترباز عادی شود.
البته هنوز فرود بدون چترنجات ایمن نیست و در کنار لباس بالدار باید برای مراحل پایانی سقوط و پیش از رسیدن به زمین از چترنجات استفاده کرد.
منبع:جام جم آنلاین
No tags for this post.