به گزارش سیناپرس، بررسی های دانشمندان همچنین نشان می دهد عوامل خطر اصلی خودکشی شامل جنسیت (عمدتا در مردان)، حمایت اجتماعی ضعیف، رویدادهای مهم زندگی، بیماری دردناک مزمن، سابقه خودکشی خانوادگی، بیماری روانی و خودآزاری عمدی قبلی است.
باید توجه داشت هم برای خود زنی عمدی و هم برای خودکشی، در دسترس بودن وسایل قابل توجه است . به عنوان مثال در دسترس بودن آسان قرص ها برای مصرف بیش از حد یا دسترسی به مواد مسموم کننده و ….
در این میان تجزیه و تحلیل اطلاعات موجود نشان می دهد که خودکشی با افسردگی اساسی (خطر خودکشی طولانی مدت: ۱۰ الی ۱۵ درصد)، اختلال عاطفی دوقطبی ( ۱۰ الی ۲۰درصد)، اسکیزوفرنی (۱۰ درصد) و سندرم وابستگی به الکل (۱۵ درصد) همراه است. علاوه بر این، خطر خودکشی افرادی که عمداً به خود آسیب می رسانند در بازه زمانی چهارساله بعد از آسیب مورد نظر، ۳۰ برابر بیشتر است.
پیش بینی خودکشی
با مطالعه ارتباطات حاصل از تحقیقات، مشخص شد اکثر افرادی که دارای این عوامل خطرزا هستند بر اثر خودکشی نمی میرند. موضوع فوق به این دلیل است که افزایش ریسک مربوط به این عوامل خطر، ناچیز بوده و علیرغم فاجعه و پیامدهای آن، خودکشی (از نظر ریاضی) یک رویداد آماری نادر است. در نتیجه، پیش بینی خودکشی در سطح فردی کاری سخت و تا حدی غیرممکن است.
تاکنون مطالعات زیادی در این زمینه انجام شده است و بیشتر این بررسی ها نیز نتایج مشابهی را ارائه می دهند. نتایج یک مطالعه که در آن تقریباً ۵ هزار بیمار روانی پس از ترخیص، بررسی شده و ترکیبی از عوامل خطر شناخته شده برای پیش بینی خودکشی در این گروه به ویژه پرخطر استفاده کرد، به این موضوع از جنبه های متفاوتی پرداخته است. به گزارش سیناپرس، در حالی که این مطالعه موفق شد ۳۵ مورد از ۶۷ مورد خودکشی بعدی را پیش بینی کند، مدل آنها همچنین موفق به پیش بینی خودکشی در بیش از ۱۲۰۰ فردی شد که پیش از این خودکشی نکرده بودند.
باید توجه داشت از نظر آماری خودکشی یک رویداد نادر بوده و پیش بینی آن یا بسیار دشوار یا به طور کلی غیرممکن است. از سوی دیگر تنها تعداد بسیار کمی از افرادی که دست به خودکشی می زنند، دچار مرگ شده و از دنیا می روند.
این مساله حتی در مورد افرادی که به خودکشی فکر می کنند نیز صادق است زیرا نسبت افرادی که دارای افکار خودکشی بوده و به این عمل دست می زنند کمتر از یک نفر در ۲۰۰ نفر است. این موضوع نشان می دهد که غربالگری ساده افراد برای افکار خودکشی و شناسایی افراد در معرض خودکشی، بی فایده است.
در برخی موارد اما خانواده های داغدار که یکی از عزیزانشان را بر اثر خودکشی از دست داده اند معتقدند که متخصصان و روانشناسان علائمی را مورد توجه قرار نداده به همین دلیل نتوانستند موارد خودکشی را پیش بینی کنند.
چه کاری می توان انجام داد؟
اگرچه پیش بینی دقیق خطر خودکشی در سطح فردی غیرممکن است اما برای کاهش خطر این پدیده چه کاری می توان انجام داد؟به گزارش سیناپرس، به اعتقاد محققان، در گام نخست علیرغم عدم امکان پیش بینی در موارد فردی، ارزیابی های بالینی دقیق و واقع بینانه و اکتشافات خطر هنوز برای راهنمایی درمان و حمایت از افرادی که دچار بحران خودکشی یا بیماری روانی هستند، بسیار مفید است. اگرچه باید به خاطر داشت که این ارزیابی ها مبنایی برای پیش بینی آماری این مساله هستند که چه افرادی به طور عمدی در معرض خودزنی یا خودکشی قرار می گیرند.
با این حال، به طور کلی می توان در نظر داشت که مراقبت های بهداشت روانی خوب، ارتباط خوب با خانواده ها و پیگیری خوب به احتمال زیاد به کاهش خطر خودکشی کمک می کند.
درمان افسردگی در مراقبت های اولیه (توسط پزشکان خانواده) و همچنین درمان سوء مصرف مواد مخدر و الکل و مدیریت اختلالات روانی خاص توسط تیم های تخصصی ضروری است.
به گفته روانشناسان، در اختلال شخصیتی ناپایدار احساسی، درمان های روانشناختی از جمله سازگاری درمان شناختی-رفتاری (CBT) و درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT) می تواند، مفید واقع شود.
قرار دادن موانع در مکان های خودکشی شناخته شده (به عنوان مثال پل های خاص) یکی دیگر از روش های موثر برای جلوگیری از خودکشی محسوب می شود. تحقیقات متعددی نشان می دهد که تعداد زیادی از افرادی که از خودکشی منصرف شده یا خودکشی ناموفق داشتند، افکار خودکشی خود را دوباره در نظر گرفته و ممکن است مجددا به این عمل اقدام کنند.
به گزارش سیناپرس،از منظر اجتماعی اما رویکردهای ریشه دار خارج از خدمات بهداشتی نیز در پیشگیری از خودکشی حیاتی هستند. عواملی همچون کاهش آمار بی خانمانی، اصلاح نظام عدالت کیفری و بهبود دسترسی به مراقبت های اجتماعی از این جمله محسوب می شوند.
در خاتمه باید یک موضوع دیگر را مد نظر قرار داد زیرا از هر چهار نفر، یک نفر در مقطعی از زندگی خود دچار بیماری روانی شده و ممکن است به خودکشی فکر کند. در نتیجه بررسی این موضوع برای همه ما اهمیت داشته و باید به خاطر داشته باشیم این مشکل برای همه ما وجود دارد و منحصر به گروهی خاص از جامعه نیست.
مترجم: زهرا همراز
منبع: psychologytoday