محدوده تاریخی این خطوط به حدود 15 هزار سال قبل باز می گردد. این دریاچه در دوران اوج خود یعنی شش هزار سال قبل بزرگ ترین دریاچه آب شیرین روی زمین با مساحتی حدود 360 هزار کیلومتر مربع بود. خشک شدن دریاچه مگاچاد روایتگر داستان تغییرات آب و هوایی شگرف در جنوب صحرای آفریقاست و نشان می دهد تغییرات سریع آب و هوایی، این دریاچه غول پیکر را با دگرگونی سریع به صحرایی خشک و پر از تل های خاکی و گرد و غبار تبدیل کرده است. این تبدیل ناشی از تغییر در بارش های موسمی غرب آفریقا بوده است.
این پژوهش که در مجله مجموعه مقالات آکادمی ملی علوم منتشر شده پیشنهادهای قبلی مبنی بر ناگهانی بودن تغییرات آب و هوایی همراه با خشک شدن صحرای بزرگ آفریقا طی چند صد سال را تائید می کند. بخشی از حوزه دریاچه مگاچاد موسوم به گودی بادله (Bodélé depression)که در شمال دور چاد قرار داشت کاملا خشک شد.
امروزه گودی بادله بزرگ ترین منبع گرد و غبار جوی در جهان است و غبار روی آن در سراسر اقیانوس اطلس تا جنوب آمریکا دمیده می شود. اعتقاد بر این است که این رویداد به حفظ باروری جنگل های انبوه مناطق گرمسیری کمک می کند. با این حال نتایج تحقیقات تیم دانشگاه لندن نشان می دهد تا هزار سال پیش یک دریاچه کوچک در این حوزه فعال بوده است. این دریاچه بخش هایی از گودی بادله را پوشانده که امروزه بیشترین گرد و غبار را تولید می کند.
دکتر سیمون آرمیتاژ از گروه جغرافیای دانشگاه لندن می گوید: جنگل های مناطق استوایی مانند یک سبد غول پیکر حلق آویز می مانند. آبیاری روزانه یک سبد حلق آویز بسرعت باعث شست وشوی مواد مغذی محلول در خاک می شود و نیاز به استفاده از کود جایگزین برای زنده ماندن گیاهان ضروری به نظر می رسد. در حوزه آمازون نیز اتفاقی شبیه به این باعث شست وشوی سنگین مواد معدنی محلول در خاک می شود.
پس یک منبع خارجی از مواد مغذی باید حاصلخیزی خاک را حفظ کند. گرد و غبار بلند شده از منطقه بادله اغلب به عنوان یک منبع مغذی برای آمازون ذکر شده است. اما یافته های ما نشان می دهد این موضوع فقط می تواند برای هزار سال گذشته درست باشد.
منبع:جام جم آنلاین
No tags for this post.