زندگی ترنس‌ ها با انگ‌ بیمار گره خورده است

الهه خرازیان در گفتگو با خبرگزاری سیناپرس همدان؛ اظهار کرد: ملال جنسیتی به این معناست که مشکلاتی که یک فرد در باور و پذیرفتن جنسیت خودش دارد و در واقع با رفتار و منش اجتماعی جنس دیگری در اجتماع زندگی می کند.

وی افزود: ترنس سکشوال ها یا تراجنسیتی که تعداد خیلی کمی را در هر جامعه ای شامل می شوند و براساس آمار از هر صد هزار نفر، سه تا چهار نفر مبتلا به این بیماری هستند.
این مشاوره و روانشناس تصریح کرد: برای مثال ممکن است فرد اعضای جنسی مردانه داشته باشد در حالیکه شخصیت جنسیتی وی زنانه باشد همچنین عکس این حالت نیز وجود دارد.

وی با بیان اینکه این تضاد ممکن است در ذهن، رفتار خصوصی و یا رفتار اجتماعی افراد ترنس سکشول هویت جنسی بیولوژیک افراد وجود داشته باشد، اضافه کرد: هر فرد ممکن است با وجود هویت بیولوژیکی زن یا مرد، تصویری درونی و کاملا شخصی از جنسیت خود داشته باشد.

خرازیان ادامه داد: متاسفانه زندگی ترنس‌ها در ایران با انگ‌ بیمار گره خورده است همچنین سازمان بهداشت جهانی در تابستان ۲۰۱۸ در تصمیمی تاریخی اعلام کرد که ترنس بودن را به عنوان یک بیماری روانی در نظر نمی‌گیرد و در بیانیه این سازمان تاکید شد که ادامه این دسته‌بندی باعث انگ اجتماعی برای افراد ترنس می‌شود.

وی یادآور شد: براساس تحقیقات محققان ترنس بودن ریشه در ژنتیک دارد و درهمان دوران بارداری مادر در جنین شکل می یابد، به همین دلیل می توان به راحتی ترنس بودن فرزندان را تشخیص داد.
وی با بیان اینکه کودکان از سن ۴-۵ سالگی شروع به شناخت هویت خودشان می‌کنند،  گفت: افراد ترنس در دوران کودکی‌شان متوجه می‌شوند که هویت جنسی‌شان با جسم آنها مطابقتی ندارد.

متاسفانه زندگی ترنس‌ها در ایران با انگ‌ بیمار گره خورده است همچنین سازمان بهداشت جهانی در تابستان ۲۰۱۸ در تصمیمی تاریخی اعلام کرد که ترنس بودن را به عنوان یک بیماری روانی در نظر نمی‌گیرد و در بیانیه این سازمان تاکید شد که ادامه این دسته‌بندی باعث انگ اجتماعی برای افراد ترنس می‌شود.

خرازیان با بیان اینکه والدین می توانند با مشاهده برخی علائم از ترنس بودن فرزندانشان مطلع شود، تصریح کرد: خانواده ها در صورت مشاهده علائم می توانند موضوع را با یک روانشناس در میان بگذارند.

این مشاوره و روانشناس عدم تمایل کودک به بازی با همجنس های خویش، نشان دادن توجه و علاقه به اسباب بازی و لوازم جنس مخالف، عدم سازگاری محیط هایی که هم جنس های فرد وجود دارند مانند مدرسه، عدم سازش و هماهنگی با دوستان و همسالان خود از نظر فکری و شخصیتی، ناخوشایندی وناسازگاری از تغییرات جسمی دوران بلوغ، توجه به اسباب بازی های جنس مخالف خود و در نهایت بی علاقگی به پوشیدن لباس های جنس خود را از علائم افراد ترنس محسوب می شود.

وی به نوع زندگی این افراد از کودکی تا جوانی اشاره  و اضافه کرد: این افراد از همان ابتدا و در دوران کودکی خود، تفاوت های خود با همنوعانشان را می فهمند همچنین  بین ماهیت درونی و بیرونی خود شاهد تناقض بوده و به شدت گوشه نشین می شوند و به این ترتیب فشار زیادی را بر خود تحمل می کنند.

این روانشناس با بیان اینکه این افراد به علت درک نشدن توسط اطرافیانشان ممکن است مدام سرزنش شوند و مورد شماتت قرار گیرند، یادآور شد:این افراد حتی برای کمک به نزد روانپزشک می روند و سعی می کنند با ساختار بیولوژیکی بدن خود کنار بیایند و حتی آن را دوست داشته باشند اما اغلب شکست می خورند و تنها به فکر تغییر جنسیت خود بر می آیند و در برخی موارد به خودکشی فکر می کنند و چه بسا در اوایل جوانی به این افکار جامه عمل می پوشانند.

خرازیان به مراحل تغییر جنسیت افراد اشاره کرد و گفت: هورمون درمانی، تغییر در رفتار اجتماعی، تغییر پوشش و در نهایت جراحی تغییر جنسیت  از مراحل تغییر جنسیت محسوب می شود.

این مشاوره و روانشناس به مراحل درمان ترنس اشاره  کرد و ادامه داد: اولین و مهم ترین موضوع پشت سر گذاشتن جلسات مشاوره  است که فرد آمادگی لازم را پیدا کند  و سپس با داشتن شرایط لازم برای جراحی آماده شود، همچنین لازم است که فرد حداقل به مدت یک سال هورمون تراپی انجام دهد و در نهایت باید جراحی های لازم بر روی وی انجام شود و در صورت لزوم جراحی های اختیاری نیز انجام می شود.

وی در بخش دیگری تاکید کرد: اگر فرزند یا یکی از عزیزانتان دچار این اختلال بود بهتر است علاوه بر همراهی در درمان این اختلال، از وی حمایت کنید تا بتواند با تطابق جسم و روح خود با هم به آرامش برسد و یک زندگی طبیعی و نرمال داشته باشد چرا که هر انسانی حق برخورداری از یک زندگی طبیعی و نرمال را دارد و هیچ شخصی نمی تواند این حق را از او سلب کند.

خرازیان عنوان کرد: در برخی از خانواده های ایرانی، هضم این موضوع بسیار سخت بوده  به طوری که فرزندان خود را طرد می کنند در حالیکه فقط کافی است این خانواده ها به آگاهی برسند که ترنس بودن یک اختلال است نه هنجارشکنی، نه تابو شکنی و نه سرکشی.

وی گفت:  افراد مبتلا به این اختلال مانند همه انسانها به داشتن زندگی نرمال و طبیعی علاقه مند هستند و به دنبال راهی برای تطبیق جسم و روان خود هستند.
این مشاوره  و روانشناس بالینی گفت: سایر افراد جامعه باید در برخورد با یک فرد ترنس  برخورد مناسب داشته باشند به گونه ای که به حریم خصوصی یک ترنس احترام بگذارند، نباید به همه بگوئید که او مشکل اختلال جنسی دارد همچنین ترحم نکنید؛ بدانید که او به ترحم نیاز ندارد بلکه لازم است فقط به او محبت کنید و در صورتی که فرد جراحی تغییر جنسیت داد شناخت خود را از او تغییر ندهید زیرا او همان انسان سابق است و فقط تنها جایگاه جنسیتی اش تغییر کرده است.

وی ادامه داد: به هویت جنسیتی او احترام بگذارید  او را به صورتی که خود را معرفی می کند مورد خطاب قرار دهید و به تفکرات وی احترام بگذارید و اگر از جنسیت او اطمینان ندارید ، صبر کنید که خود را معرفی کند، در غیر اینصورت به صورت محترمانه از او سوال کنید.

خرازیان تصریح کرد: در صورتی که از گذشته صحبت می کنید هیچ وقت نگویید زمانی که در جنسیت قبلی بودی ، چرا که افراد ترنس اعتقاد دارند از ابتدا در جنسیت حال حاضر بودند و تنها جسمشان اشتباه بوده است بنابراین از یادآوری این موضوع ناراحت می شوند. از او بپرسید که آیا مایل به صحبت در مورد گذشته است یا خیر. یا بگویید زمانی که بچه بودی یا چند سال قبل، یا وقتی که دانش آموز دبیرستان بودی. تا وقتی که سوال شما همراه با احترام باشد، البته جز سوالات ممنوعه نباشد، از پرسیدن آن واهمه نداشته باشید. البته انتظار نداشته باشید همه سوال شما را پاسخ دهند. از یک ترنس انتظار نداشته باشید اطلاعات مورد نیاز شما را کامل کندد زیرا ممکن است در پاسخ دادن به سوالات شما معذب باشد.

وی گفت: خارج شدن از منزل در حالت عادی برای افراد ترنس که هنوز مراحل درمان خود را کامل نکرده اند سخت است، بنابراین به اعتماد او خیانت نکرده و راز او را برملا نکنید چرا که ممکن است منجر به آسیب زیادی به او شوید.

این مشاوره و روانشناس بالینی یادآور شد: جراحی آخرین راه و یک تصمیم بزرگ برای افراد ترنس است که نقطه عطف بزرگی در زندگی آنها محسوب می شود بنابراین درک، محبت و گفتگو درباره مسائل و مشکلات او می تواند برای گذراندن این دوره شدید احساسی بسیار موثر باشد، به عنوان  مثال  وی بپرسید:چطور می توانم کمک کنم؟ یا من سراپا گوش هستم اگر دوست داری حرفی بزنی”.

خرازیان تاکید کرد: اگر با یک فرد ترنس صمیمی نیستید، هرگز نام قبلی وی را نپرسید چرا که  ممکن است تمایلی به صحبت درباره این موضوع نداشته باشد.
وی در پایان گفت: هرگز به یک شخص ترنس نگویید که مردم افراد ترنس سکشوال را دوست ندارند و آنها را نمی پذیرند، چرا که علاوه بر اشتباه بودن این موضوع، موجب جریحه دار شدن احساسات آن ها می شود همچنین هرگز با گفتن یک دختر یا پسر نرمال یا واقعی، آنها را با دیگران مقایسه نکنید، چرا که  نرمال بودن یک شخص تعریفی او از خودش است، نه روشی که دیگران بدون تجربه آنها را طبقه بندی می کنند.

گزارش: زهرا فرامرزدوست

No tags for this post.