به گزارش ایسنا، وی به این پرسش پاسخ داده که دانه‌های غبار ماده حول یک پیش‌ستاره جوان، چگونه پیش از این که به اندازه‌ای انباشت شوند که گرانش‌شان به آن‌ها امکان جذب‌کردن ماده کافی برای تشکیل سیارات را بدهد، از کشیده‌شدن به درون ستاره اجتناب می‌کنند.
ستاره‌ها در مراحل نخست شکل‌گیری، توسط دیسک‌هایی از گاز و غبار چرخان احاطه می‌شوند. دانه‌های غبار موجود در این دیسک‌ها به یکدیگر برخورد و با هم تجمع می‌کنند تا سنگریزه‌هایی را شکل دهند. این سنگریزه‌ها خود به شکل تخته‌سنگ رشد می‌کنند و سپس اجرام کوچک و جنین‌های سیاره‌ای را شکل می‌دهند که در نهایت سیارات خاکی صخره‌ای به وجود می‌آیند.
یکی از مشکلات این نظریه آن است که فشار گاز موجود در دیسک، بادی را خلق می‌کند که سنگریزه‌ها و تخته‌سنگ‌ها را به درون پیش‌ستاره جوان می‌کشد و در آن جا نابود می‌شوند. چنانچه تعداد بیش از حدی از این ذرات در درون پیش‌ستاره گم شوند، ذرات کافی برای برخوردکردن با یکدیگر و تشکیل اجرام کوچک و در نهایت سیارات باقی نخواهند ماند.
الن باس در تحقیق جدید به بازوهای مارپیچ حول ستارگان جوان اشاره کرده است. وی بر این باور است نیروهای گرانشی این بازوها می‌توانند اجرام سنگریزه‌ای را به سمت بیرون پخش کرده و به آن‌ها امکان تجمع‌کردن سریع و شکل‌دادن اجرام کوچک را بدهند. این اجرام به اندازه‌ای بزرگ هستند که کشش گاز دیگر مشکلی برای آن‌ها ایجاد نکند.
مدلنبدی باس شاید بتواند به این پرسش پاسخ گوید که منظومه‌های شمسی در حال رشد چگونه در مقابل از دست‌دادن جرم اجرام بسیار بزرگ‌تر و پیش از این که تخته‌سنگ‌هایشان شانس بزرگ‌تر شدن داشته باشند، مقاومت می‌کنند.
این تحقیق نشان می‌دهد ذرات به اندازه تخته سنگ توسط بازوهای کهکشانی حول دیسک پخش می‌شوند و سپس با کمک آن‌ها از کشیده‌شدن به درون پیش‌ستاره جوان موجود در مرکز سیستم سیاره‌ای در حال شکل‌گیری پرهیز می‌کنند.
جزئیات این دستاورد علمی در The Astrophysical Journal ارائه شده است.
No tags for this post.