به گزارش ایسنا، سیستم‌های الکترونیکی قابل پوشیدن را می‌توان درون منسوجات قرار داد یا روی بخش‌های مختلف یک ابزار و یا روی پوست بدن به کار برد. یکی از مشکلات محققان برای ساخت این حسگرها، استفاده از مواد معدنی لایه‌ای نیمه‌هادی نظیر سیلیکون یا نیترید گالیم است. از این ترکیبات نیمه‌هادی به عنوان دی‌الکتریک یا کانال فعال استفاده می‌شود. این مواد شکننده بوده و می‌توانند به راحتی آسیب ببینند.
جا هون کو از دانشگاه ملی سئول می‌گوید: تحقیقات وسیعی روی کاهش فشار اعمال شده روی کانال‌ها و محل‌های فعال انجام شده است. در حال حاضر تغییرات وسیعی برای جایگزینی مواد نرم به جای مواد سخت فعلی در حال انجام است. گرافن و نانولوله کربنی از جمله گزینه‌ها برای این کار هستند.
برخلاف مواد نیمه‌هادی معدنی، تولید قطعات الکترونیکی با دانسیته بالا از مواد نیمه‌هادی آلی دشوار است و به سختی می‌توان قطعاتی پایدار، یکنواخت با عملکرد بالا در حجم انبوه تولید کرد. همچنین ایجاد خاصیت قابل کشش بودن نیز از دیگر موانع این صنعت است.
کو و همکارانش اخیرا مقاله‌ای در نشریه ACS Nano منتشر کردند که در آن به ارائه قطعات الکترونیکی انعطاف پذیر با استفاده از نانولوله‌کربنی تک‌جداره پرداخته‌اند.
در این مقاله پژوهشگران راهبردهایی برای طراحی و تولید آرایه‌های پایدار از قطعات الکترونیکی مبتنی بر نانولوله‌کربنی تک‌جداره ارائه کرده و در نهایت چگونگی ساخت خازن، مدارات منطقی و واحدهای حافظه شناور را تشریح کردند.
این گروه تحقیقاتی مواد، ساز وکار، تعیین مشخصات و روش‌های آنالیز به کار رفته در این پروژه را توضیح دادند. کل این ابزار سه میکرومتر ضخامت داشته و به قدر کافی قابل کشیدن بوده، به طوری که می‌توان آن را روی پوست انسان قرار داد.
تست‌های خستگی روی این حافظه انجام شده و این تیم دریافتند که بعد از هزار بار کشیده شدن و اعمال 20 درصد فشار، عملکرد سیستم به مقدار اندکی تغییر کرده است.
No tags for this post.