نتایج یک مطالعه جدید که محققانی از آمریکا و هند در آن مشارکت داشته اند نشان می دهد کایرونومیدها به عنوان گروهی از حشرات آبزی که ارتباط نزدیکی با پشه ها دارند، به عنوان مخازن طبیعی باکتری های وبا عمل کرده و می توانند به عنوان هشداری برای شیوع این بیماری عمل نمایند.
بیماری وباکه به دنبال خوردن غذا یا آب آلوده به باکتری موسوم به «ویبریو کلرا» ایجاد می شود، سالانه حدودا بین 1.3 تا چهار میلیون نفر را در سراسر جهان گرفتار می کند و منجر به مرگ 140 هزار نفر می شود. این بیماری، در 50 کشور جهان و بیشتر در آفریقا و جنوب و جنوب شرقی آسیا دیده می شود.
به گزارش سیناپرس ، به گفته محققان، باکتری عامل این بیماری، انواع مختلفی دارد، ولی تنها دو نوع O1 و O139 باعث شیوع آن می شوند.
در تحقیق مورد اشاره فوق، محققان با استفاده از ابزارهای مولکولی، توانایی کایرونومیدها را برای فعالیت به عنوان مخازن طبیعی انواع بیماری زای باکتری ویبریو کلرا در ایجاد اپیدمی و پاندمی وبا ارزیابی کردند. آن ها 223 نمونه كایرونومید را از مناطق مختلفی از جمله کشور هندوستان جمع آوری نموده و تحت بررسی قرار دادند.
نتالیج این بررسی ها نشان داد ژن های سمی گروه O1 در تمام نمونه های كایرونومید وجود دارد. اما نوع O139این باکتری فقط در دو گونه کایرونومید تشخیص داده شد.
این محققان می گویند: «نظارت و کنترل جمعیت های حشره کایرونومید در مناطق بومی وباخیز، می تواند به طور بالقوه به پیش بینی و کنترل شیوع این بیماری کمک کند. معمولا جمعیت این حشرات ناقل عامل وبا، در بهار و پاییز به اوج خود می رسد و به دنبال آن نیز افزایش نسبی در فراوانی باکتری ویبریو کلرا به وجود می آید».
به بیان آن ها، «بر همین اساس، افزایش جمعیت کایرونومیدها در یک منطقه بومی وبا، می تواند افزایش فراوانی باکتری فوق و به دنبال آن بروز اپیدمی را پیش بینی نماید».
طبق این یافته ها، بایستی برنامه های جامعی برای نظارت بر تراکم جمعیت این حشرات در مناطق مختلف وباخیز در قسمت های مختلف جهان توسط نهادهای ذیربط تدوین شود تا از این طریق، آمادگی بیشتری برای مقابله با بیماری وبا حاصل گردد».
به بیان محققان، «هدف چنین برنامه هایی، باید یافتن آستانه ای از سطح جمعیتی کایرونومیدها باشد که در صورت رسیدن به آن، بتوان وقوع اپیدمی را حتمی دانست».
گفتنی است این یافته های پراهمیت را نشریه معتبر PLOS Neglected Tropical Diseases منتشر کرده است.
نویسنده: محمدرضا دلفیه
No tags for this post.