تولید اتومبیل ۳/۵ میلیون شغل در سراسر اروپا فراهم می کند اما حتی در زمان غیر از بحرانی همچون بحران کووید ۱۹، تعداد زیادی کارخانه برای گروهی از مشتریان وجود دارد.
تولید اتومبیل اغلب عناوین اصلی را به خود اختصاص نمی دهد، اما مقیاس گسترده آن و حوزه های اقتصادی که در سطح جهانی اداره می کند، توضیح می دهد که چرا دولت های متاثر تمایل دارند آن را در صدر لیست اولویت ها قرار دهند.
طبق گزارش انجمن تولیدکنندگان اتومبیل اروپا (ACEA)، ۲۹۸ کارخانه مونتاژ و تولید موتور خودرو در این قاره وجود دارد. این کارخانه ها، محصولات متنوعی همچون ۱۴۲ خودروی سواری، ۲۸ وسیله نقلیه تجاری سبک، ۵۸ وسیله نقلیه سنگین، ۵۸ دستگاه اتوبوس و ۷۱ موتور مونتاژ تولید می کنند که البته برخی از این کارخانه ها خروجی مختلط دارند.
آلمان با ۴۲ کارخانه تولید خودرو، بیشترین تعداد کارخانه های این حوزه را دارد در حالی که فرانسه دارای ۳۱ و ایتالیا دارای ۲۳ کارخانه است. در خارج از اتحادیه اروپا، روسیه ۳۱ کارخانه، انگلستان ۳۰ و ترکیه ۱۷ کارخانه تولید خودرو دارند.
در سراسر طیف وسیع تولید خودرو در اروپا حدود ۳/۵ میلیون نفر مشغول به کار هستند و داده ها حاکی از آن است که صنعت خودروسازی اتحادیه اروپا ۱۱ درصد مشاغل تولیدی را تشکیل می دهند. اگر اشتغال حاصل از خرده فروشی و عملکرد اضافی را به آن بیافزاییم، این رقم به ۱۳/۸ میلیون نفر می رسد که به طور مستقیم و غیرمستقیم در زمینه صنعت خودرو استخدام می شوند. در نتیجه می توان گفت اتومبیل ۶/۱ درصد از کل مشاغل اتحادیه اروپا را تشکیل می دهد که رقم بزرگی به حساب می آید.
قابل توجه است که این کارخانه ها در توجیه اقتصادی باید به ظرفیت نزدیک خود ادامه دهند و این بدان معناست که اتومبیل ها باید حتی الامکان حتی در صورت عدم وجود مشتری کافی، تولید شوند.
حقیقت وحشتناک این است که حتی در زمان غیر همه گیری کووید ۱۹ نیز تعداد زیادی کارخانه برای تعداد کمی مشتری وجود دارد. به همین دلیل است که همیشه جای معامله وجود دارد و بسیاری از اتومبیل ها هر ماه ثبت نام می کنند تا بعداً با تخفیف فروخته شوند. در اینجاست که عرضه از تقاضا پیشی می گیرد.
با این توصیف، این سوال مطرح می شود که چرا برخی از کارخانه های خودرو سازی تعطیل نمی شوند؟
پاسخ به این سوال قدیمی به طور عمده به دلیل چالش های تولیدکنندگان که برای برنامه های رقابتی خود کار می کنند نه برای یک منفعت بزرگ جمعی، با مشکل مواجه می شوند. کاهش مشاغل موتوری به سرعت مورد توجه دولت ها و اتحادیه ها قرار می گیرد، گروهی مایل به ارائه مشوق هایی برای باز نگه داشتن کارخانه ها هستند و گروهی دیگر در برخی از کشورها با سلطه کافی این صنعت را کنترل می کنند تا بتواند صرف نظر از منطق اقتصادی، جلوی هرگونه برنامه بسته شدن کارخانه های خودرو سازی را بگیرند.
قابل پیش بینی است که در آینده بسیاری از کارخانه های خودروسازی بسیار کمتر از ظرفیت خود کار خواهند کرد. پروتکل های فاصله گیری اجتماعی و عدم تمایل به ساخت اتومبیل های سفارشی با ضررهای احتمالی که توسط برنامه های حمایتی دولت آسانتر متحمل می شود، مورد توجه قرار می گیرند. اما چه اتفاقی می افتد که اگر این حمایت پایان پیدا کند و رکود جهانی باعث شود تعداد کمتری از مردم هنوز در حال خرید خودرو باشند؟
در این شرایط پیش بینی می شود فشار برای بسته شدن دوباره کارخانه ها اعمال شود و این بار دولت های تحت فشار اقتصادی در موقعیتی نیستند که قادر به پاسخگویی باشند و اتحادیه های صنفی نیز قادر به توجیه حفظ منافع خود نیستند. این موارد باعث شده است تا آینده صنعت خودروسازی در جهان مبهم بوده و شرایط پیش بینی برای این حوزه بسیار دشوار باشد.
مترجم: احسان محمدحسینی
No tags for this post.