صدماتی که به موجب آن ها یک عصب جانبی بدن به کلی آسیب ببیند، برای مثال در آن یک بریدگی عمیق ایجاد شود، معمولا به سختی قابل درمان هستند.برای درمان چنین مشکلی، یک استراتژی مشترک بین پزشکان که از آن به پیوند عصب اتولوگ یاد می شود، شامل برداشتن قطعه ای از یک عصب جانبی از جای دیگر بدن و بخیه کردن آن به عصب آسیب دیده است. اما این عمل جراحی، همیشه کارساز نیست و موجب بازیابی عملکرد عصب نمی گردد، ضمن این که گاهی اوقات حتی به چندین عمل جراحی پیگیری برای اثربخشی آن نیاز است.
در این زمینه گاهی از پیوند عصب های مصنوعی در ترکیب با سلول های پشتیبانی کننده نیز استفاده می شود، اما بهبودی کامل اعصاب در این روش، اغلب به مدت زمانی طولانی نیاز دارد.
اما محققان چینی سعی کرده اند به یک درمان سریع و موثر در این رابطه دست یابند که بتواند جایگزین پیوند عصب اتولوگ شود. برای این منظور این محققان از دانشگاه نانجینگ این کشور تصمیم گرفتند از هیدروژل ها استفاده کنند، یعنی همان پلیمرهای زیست سازگاری که با جذب آب، متورم شده و می توانند سیگنال های بیوالکتریکی را انتقال دهند.
محققان فوق یک هیدروژل رسانای سخت اما با قابلیب کش آمدن را از پلی آنیلین و پلی آکریل آمید تهیه کردند. این پلیمر که دارای پیوندهای متقاطع است، یک شبکه میکرو متخلخل سه بعدی دارد که پس از کاشت در بدن، به سلول های عصبی اجازه ورود و چسبیدن را می دهد و از این طریق به بازیابی بافت از دست رفته کمک می کند.
تیم پژوهشی فوق که یافته های ارزشمند خود را در نشریه ACS Nano منتشر کرده است، نشان داد که ماده فوق می تواند سیگنال های بیوالکتریک را از طریق عصب سیاتیک آسیب دیده تهیه شده از بدن یک وزغ هدایت کند.
آن ها سپس هیدروژل مورد نظر را در بدن موش های آزمایشگاهی دچار آسیب در عصب سیاتیک، کاشتند. دو هفته بعد، اعصاب این موش ها خواص بیوالکتریکی خود را بازیافته و راه رفتن آن ها به شکل قابل توجهی بهبود یافت.
بر اساس گفته مجریان این پژوهش، از آن جا که خواص رسانایی الکتریکی ماده فوق را می توان با تاباندن نور مادون قرمز نزدیک که قادر به نفوذ در بافت ها است، تقویت کرد می توان هدایت و بازیابی عصب را نیز از این طریق افزایش داد.
گفتنی است محققان فوق برای انجام لین پژوهش از حمایت مالی «برنامه ملی تحقیق و توسعه کلیدی» و «بنیاد ملی علوم طبیعی چینم بهره برده است.
نویسنده: محمدرضا شجاعیه
No tags for this post.