یافته‌های پیشین دیرینه شناسان نشان می‌دهد پرندگان ماحصل تکامل گروهی از دایناسورها هستند و وجود پر نه تنها در فرایند پرواز این جانوران مؤثر است بلکه به آن‌ها در حفظ دمای بدن نیز کمک می‌کند.
آن‌ها همچنین به دلیل ویژگی‌های رنگارنگ این نوع خاص از پوشش بدن، از پر به عنوان ابزاری مهم برای ایجاد ارتباط بصری با سایر موجودات استفاده می‌کنند.
مطالعات پژوهشگران نشان می‌دهد که پرندگان باستانی حداقل 70 میلیون سال پیش به طور متوالی شروع به تغییراتی کردند تا بتوانند توانایی پرواز خود را در تمام فصول سال حفظ کنند.
معمولاً با فرسوده‌شدن پرهای قدیمی وکاهش عملکرد آن‌ها طی گذشت زمان، پرندگان باید پرهای خود را جایگزین کرده و به نوعی پوست‌اندازی کنند.
مطالعات پیشین انجام شده، نشان می‌دهد که گونه‌های مختلف پرندگان بر اساس نوع زیستگاه‌ها و توانایی پرواز خود دارای استراتژی‌های مختلفی برای این موضوع هستند.
معمولاً این روند جایگزینی پر به طور متقارن و به تدریج در اندام‌های مختلفی مانند بال‌ها رخ می‌دهد تا این موجودات قادر به حفظ توانایی پرواز باشند. البته این موضوع در مورد پرندگانی که قابلیت پرواز را ندارند صدق نکرده و این گروه از پرندگان همه پرهای خود را یک باره جایگزین می‌کنند. برای مثال گونه موسوم به غازهای سیاه (cormorants) ساکن جزایر گالاپاگوس، پرهای خود را به طور نامنظم یا بدون توالی قابل پیش‌بینی جایگزین می‌کنند.
مطالعات پژوهشگران نشان می‌دهد که پرندگان باستانی حداقل 70 میلیون سال پیش به طور متوالی شروع به تغییراتی کردند تا بتوانند توانایی پرواز خود را در تمام فصول سال حفظ کنند.
برای مطالعه استراتژی‌های پوست‌اندازی پرندگان باستانی، محققان موسسه دیرینه شناسی و مهره داران باستانی (IVPP) تحت نظارت آکادمی علوم چین همراه با پژوهشگرانی از سایر کشورها به طور مشترک داده‌های روند جایگزینی پر را از مجموع ۳۰۲ گونه پرنده موجود جمع آوری کردند.
نتایج به دست آمده بسیار جالب بود زیرا از میان گونه‌های مورد مطالعه، 51 مورد پرنده بدون قابلیت پرواز بوده و 61 مورد در دوران جایگزین شدن پرهای خود توانائی پرواز را از دست می‌دادند و 190 گونه پرنده شناسایی شد كه می‌توانستند توانایی پرواز خود را در طول سال و تحت هر شرایطی حفظ كنند.
با تنظیم این داده‌ها در چارچوب روند تکاملی پرندگان مدرن، پژوهشگران دریافتند که اولین پرندگان حداقل 70 میلیون سال پیش، به طور پی در پی پرهای خود را جایگزین می‌کنند. آن‌ها همچنین دریافتند که برخی از گونه‌های موجود در پرندگان که به طور هم‌زمان یا نامنظم پرهای خود را از دست می‌دهند، احتمالاً به طور مستقل از اجداد خود تکامل‌یافته‌اند. این تغییر باعث می‌شود که گونه‌ها به دلیل از دست دادن توانایی پرواز، زیستگاه‌های ویژه‌ای را انتخاب کنند و به این ترتیب از خطر انقراض خود جلوگیری می‌کنند.
در ادامه این تحقیقات، محققان همچنین تعداد زیادی فسیل دایناسور پردار را که توسط موسسه دیرینه شناسی و مهره داران باستانی جمع آوری شده بود را مورد مطالعه قرار دادند.
آن‌ها شواهدی از رفتار پر اندازی متوالی را در یک نمونه فسیلی از Microraptor کشف کردند. این جانور، یک دایناسور دارای چهار بال بود که حدود 120 میلیون سال پیش در دوره کرتاسه اولیه زندگی می‌کرد.
این کشف تأیید کرد که Microraptor در تمام فصول سال توانایی پرواز پایداری را داشته است. رفتار جایگزین کردن متوالی پرها همچنین نشان داد محیطی که Microraptor در آن زندگی می‌کرده فاقد شرایط لازم برای محافظت از وی بوده و امکاناتی مانند منابع غذایی کافی، در هنگام جایگزین شدن پرهای وی وجود نداشته است. پژوهشگران این احتمال را می‌دهند که ممکن است این دایناسور پرنده به عنوان طعمه از سوی دیگر موجودات تعقیب شده و با فشار مستمری روبرو شده باشد.
شرح کامل این پژوهش و یافته‌های به دست آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Current Biology منتشر شده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
مترجم: احسان محمد حسینی
No tags for this post.