سیناپرس: دکتر محمود تولایی در گفت و گو با خبرنگار سیناپرس، با اشاره به وجود شکاف دانش و صنعت در کشور، گفت: در کشور ما قبل از انقلاب صنعت بنیان نهاده نشد بلکه کارخانه به ما داده شد. عمدتا صنایع بزرگی که در کشورهای دیگر بر پایه ارتباط موثر با عرصه دانش رشد و پیشرفت می کنند، روز به روز با خودشان تکنولوژی را به ارمغان می آورند. اما چرا صنعت ما منجر به توسعه و رشد تکنولوژی نشده است؟ دلیل عمده اش این است که پیوند حقیقی بین دانشگاه و صنعت ایجاد نشده است. دانشگاه هم قبل از انقلاب برای کمک به صنعت ایجاد نشد بلکه بیشتر هدف تربیت تکنیسین هایی بود که برای کار در کارخانه هایی که وارد می شد، تربیت می شدند و قرار نبوده که فارغ التحصیل دانشگاهی ما بتواند در حوزه تکنولوژی در کارخانه های وارداتی مطالبه ای داشته باشد. بنابراین قبل از انقلاب، دانشگاه ما در یک خاستگاه و صنعت ما در خاستگاهی دیگر ایجاد شد. بنابراین دانشگاه خود را نیازمند صنعت نمی دید و صنعت هم به ناچار هر 20 یا 30 یا 40 سال با تعویض کارخانه سعی می کرده خود را ارتقا بدهد و این بیانگر نبود یک رابطه حقیقی و درست بین صنعت و دانشگاه است.
تولایی افزود: به نظر می رسد شرکت های دانش بنیانی که امروز به دنبال آن هستیم می توانند یک راهکار اساسی باشند که از محل دانش تولید شده، به فناوری دست پیدا کنیم و آن فناوری در قالب صنعت ظهور پیدا کند. این یک نوع و یک طریق برای ایجاد صنعت هایی است که با دانشگاه ارتباط دارند.
رییس سازمان بسیج علمی، پژوهشی و فناوری کشور، خاطرنشان کرد: راه دیگر این است که ما باید با ایجاد ساختارها و سازوکارهای حقیقی، دانشگاه را به درون صنعت ببریم و به عبارت دیگر صورت مساله دغدغه ها و نیازمندی های صنعت به داخل دانشگاه ها وارد شود. به جز با تحقق این دو راهکار، صنعت و دانشگاه نمی توانند دردی از هم درمان کنند.
تولایی در پاسخ به این پرسش که آیا با این نظر که پژوهش در دانشگاه ها تنها با حمایت و تزریق منابع مالی توسط صنعت، رشد پیدا خواهد کرد، موافقید؟ گفت: این نظر درستی است منتها صنعت می تواند از پژوهشی حمایت کند که ناظر به نیازها و دغدغه های خودش باشد. اگر قرار باشد که دانشگاه در پی حل مشغله های علمی در مرزهای دانش باشد در حالی که صنعت از یک تولید علمی و مقرون به صرفه عاجز باشد، چه انگیزه ای برای کمک صنعت به دانشگاه باید وجود داشته باشد؟
این استاد داشگاه تاکید کرد: همت اصلی مسوولان ما باید این باشد که دانشگاه و صنعت همدیگر را لازم و ملزوم و مکمل هم بدانند. بنابراین زمانی امکان سرمایه گذاری صنعت برای دانشگاه وجود دارد که موضوعات پژوهش و پایان نامه ها ناظر به حل دغدغه ها و صورت مساله های نیاز صنعت باشد.
وی در ادامه یادآور شد: امروز بسیاری از پژوهش های کشور ما می آیند و در مراحل پایانی پژوهش متوقف می مانند و منجر به تولید محصول نمی شوند. دلیل عمده آن این است که اگر پژوهش غیرهدفمند باشد، یعنی بر مبنای یک نیاز حقیقی شکل نگرفته باشد و تنها بر مبنای ابتکار عمل و تشخیص محقق صورت گرفته باشد، پس از طی دوران پرمشقت پژوهش و دستیابی به دستاوردهای بسیار خوب، برای خودش کاربر پیدا نمی کند. اگر کاربر پیدا نکند، سرمایه گذاری در آن صورت نمی گیرد. بنابراین با وجود اینکه سالانه تعداد زیادی دانشجویان تحصیلات تکمیلی داریم و همه اینها الزاما باید پایان نامه های خوبی کار بکنند که از داخل آنها مقالات خوب علمی به دست بیاید، تعداد زیادی از آنها در حد همان مقالات علمی می مانند و به ثمرات بعدی نمی رسند و دلیل عمده اش هم آن است که بر مبنای نیاز صنعت و نیازهای حقیقی جامعه انجام نشده اند.
No tags for this post.