عفونت‌های قارچی یکی از علل مهم مرگ و میر در جهان محسوب شده و اغلب در افراد دچار ضعف سیستم ایمنی مانند مبتلایان به ایدز یا بیماران تحت درمان با مهارکننده‌های سیستم ایمنی مانند بیماران مبتلا به سرطان دیده می‌شود.
میزان مرگ و میر ناشی از عفونت‌های قارچی تهاجمی بیش از 50 درصد است که سالانه بیش از 1.3 میلیون نفر در سراسر جهان را به کام مرگ می‌کشد. شایع‌ترین عفونت‌های قارچی کریپتوکوکوزیس، کاندیدیازیس و آسپرژیلوزیس هستند.
سه کلاس داروهای ضدقارچی موجود شامل azoles، polyenes و echinocandins چندان بهینه نبوده و دارای اشکالات و نقایصی هستند. این داروها سمی بوده و اندام های دیگر را تحث تأثیر قرار می‌دهند؛ قادر به متوقف کردن تکثیر قارچ هستند، اما نمی‌توانند آن را بطور کامل از بین ببرند.
مطالعه قبلی نشان داده بود، زمانیکه سلول‌های قارچی فاقد یک نوع چربی موسوم به گلیکوزیل سرامید (GlcCer) باشند، قادر به تکثیر خود نیستند.
یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی دانشگاه استونی بروک نیویورک از این نقطه ضعف برای توسعه توسعه کلاس جدیدی از داروهای ضدقارچی استفاده کردند.
آنزیم‌هایی که برای سنتز گلیکوزیل سرامید قارچی مهم هستند، متفاوت از آنزیم‌هایی هستند که برای سنتز گلیکوزیل سرامید پستانداران مهم محسوب می‌شوند. دلیل این مسأله، متفاوت بودن مسیرهای آنها است، بنابراین می‌توان گلیکوزیل سرامید قارچی را بدون تحت تأثیر قرار دادن گلیکوزیل سرامید پستانداران، هدف قرار داد.
محققان دو ترکیب BHBM و مشتق آن Do را شناسایی کردند که تنها سطوح قارچی گلیکوزیل سرامید را کاهش می‌دهد.
در تحقیقات صورت گرفته بر روی حیوانات، این دو ترکیب از اثربخشی بسیار بالایی در برابر چند قارچ بیماری‌زا برخوردار بوده و بدن براحتی آنها را تحمل می‌کرد. این دو ترکیب به تنهایی یا در ترکیب با کلاس دیگری از داروهای ضدقارچی کارآیی دارند.
تحقیقات بر روی عوامل ضدقارچی جدید تا پنج سال آینده ادامه خواهد داشت تا ترکیبات موثرتری برای برای مقابله با گلیکوزیل سرامید قارچی شناسایی شوند.
نتایج این تحقیق در مجله mBio منتشر شد.
No tags for this post.