سایه تدریجی رشد سالخوردگی در ایران

طبق ارزیابی های اتحادیه اروپا، نسبت جمعیت بالای 60 سال اروپا از 22 درصد در سال 2000 به 30 درصد در  سال 2050 و43 درصد در  سال  2050 خواهد رسید.

طبق  گزارش سازمان بهداشت جهانی، امروزه افزایش شاخص امید به زندگی در  ایران  در مردان 67 سال و در زنان 71 سال است از اینرو می توان حدس زد که آمار سالمندان ایرانی رو به افزایش باشد و در آینده با مسایل و چالش های زیادی در این خصوص روبرو شود.

به گفته دکتر محمد اسماعیل اکبری، مشاور عالی وزیر بهداشت، هم اکنون کمتر از ۱۰درصد جمعیت را سالمندان تشکیل می‌دهند و ما کشور جوان تلقی می‌ شویم اما طی 20 سال آینده، جزو پیرترین کشورهای جهان محسوب می شویم به طوری که از هر 3 نفر تقریبا یک نفر بالای 60 سال سن خواهند داشت.

رییس انجمن آموزش پزشکی ایران گفت: جهان در طول ۷۰ سال گذشته حدود ۵ سال پیر تر شده است؛ میانه سنی از ۲۶.۶ به ۳۱.۳ سال رسیده است اما ایران طی 60 سال گذشته، حدود 10 سال پیرتر شده است؛ میانه سنی از ۲۰.۲ سال به ۳۰ سال رسیده است.

دکتر سمانه پورهادی، دکترای تخصصی سالمند شناسی نیز پیرامون این مساله گفت: هم اکنون حدود هشت میلیون نفر سالمند در کشور وجود دارد که این رقم تا ۳۰ سال دیگر به حدود ۲۴ میلیون ( سه برابر) می رسد. پیش بینی می شود تا 3 دهه آینده ایران سالمندترین کشور منطقه و جهان شود؛ تا ۳۰ سال آینده از هر سه نفر، یک نفر سالمند خواهد بود یعنی جمعیت سالمندان در سال ۱۴۳۰ به حدود ۳۱ درصد می رسد.

قطعا سالمندان با ورود به دوران بازنشستگی و کناره گیری از شغل، از دست دادن دوستان و اقوام، و احیانا همسر و ازدواج فرزندان، دچار مشکلات روحی و روانی زیادی می شوند.

نبود سلامت عمومی و رضایت از زندگی در بین سالمندان به تدریج نیازها و تمایلات سالمندان را در حاشیه قرار داده و احساساتی چون نگرانی و ناامنی را در آنان قوت بخشیده و نهایتا کیفیت زندگی ایشان را تحت تاثیر قرار می دهد.

به گفته امان‌الله قرایی مقدم، یک جامعه شناس نیز جمعیت کشور از ۳۵ میلیون در سال ۱۳۵۵ به ۸۷ میلیون نفر رسیده است. در آینده شاهد پیری جمعیت خواهیم بود از اینرو باید از اکنون به فکر تامین نیازهای جمعیت سالمند باشیم و امکاناتی نظیر ایجاد آسایشگاه و بیمارستان را فراهم کنیم زیرا با تغییر روش زندگی و گرایش خانواده ها به زندگی آپارتمان نشینی، آنها کمتر توان نگهداری سالمندان را خواهند داشت. قطعا نگهدای این افراد نیز هزینه بر خواهد بود، بنابراین باید از هم اکنون به فکر نیازهای پیش روی سالمندان در آینده باشیم.

از سوی دیگر، سالمندانی که در خانه  سالمندان  قرار مي گيرند، گاهی اوقات از  نظر  جسمی، روانی و عاطفی و اقتصادی وابسته می شوند و حتی این وابستگی تا انتهای عمر آنها ادامه می یابد.

طاهره نوشک، دانش آموخته دانشکده علوم انسانی گروه روانشناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شاهرود با راهنمایی دکتر لادن مقدم، طی پژوهشی با بررسی تفاوت سلامت عمومی و رضایت از زندگی سالمندان روستا، شهر و ساکن در سرای سالمندان به این نتیجه رسیده است که بین سالمندان ساکن در شهر، روستا و سرای سالمندان در سلامت عمومی و رضایت از زندگی تفاوت معنی دار وجود دارد و میانگین سلامت عمومی سالمندان ساکن در روستا و همچنین رضایت از زندگی سالمندان ساکن در شهر بیشتر از دو گروه دیگر است.

دیگر نتایج این پژوهش نشان می دهد، روابط اجتماعی و خانوادگی و همچنین تغذیه در محیط روستا می تواند سلامت عمومی سالمندان روستایی را تحت تاثیر قرار دهد و این گروه را نسبت به دو گروه دیگر دارای سلامت عمومی بیشتری کند. سالمندان شهری نیز با دارا بودن رفاه و آسایش بیشتر نسبت به دو گروه دیگر و همچنین بودن در کنار خانواده و دارا بودن روابط خانوادگی و اجتماعی بیشتر دارای رضایت از زندگی بیشتری هستند.

گزارش: بیتا اکبری

No tags for this post.