پلاستیک‌های تجزیه‌پذیر زیستی حاوی مواد افزودنی شیمیایی هستند که میکروارگانیسم‌ها را برای تغذیه پلاستیک تشویق کرده و از آنزیم‌های آن‌ها برای شکستن پیوندهای مولکولی پلاستیک استفاده می‌کنند.
این مواد افزودنی شیمیایی به دو روش اصلی جذب مستقیم میکروب‌ها به پلاستیک و یا با سرعت بخشیدن به روند هوازدگی طبیعی پلاستیک کار می‌کنند که باعث می‌شود یک سطح بزرگ‌تر و ناهموارتر برای میکروب‌ها ایجاد شود تا فعالیت تجزیه روی آن انجام گیرد.
برخی از پلاستیک‌ها با اینکه دارای برچسب تجزیه‌پذیری زیستی هستند، واقعاً تجزیه‌پذیر نیستند بلکه صرفاً هنگام قرار گرفتن در معرض هوا برای متلاشی شدن به قطعات ریزتر طراحی‌شده‌اند. درنتیجه این پلاستیک‌ها هرگز کاملاً تجزیه نمی‌شوند اما مرحله تبدیل به قطعات ریز که به‌عنوان میکرو پلاستیک شناخته می‌شوند را پشت سر می‌گذارند.
هنگامی‌که میکروب‌ها کار خود را انجام دادند، تمام چیزی که از این تجزیه باقی‌مانده است آب، دی‌اکسید کربن و متان است. در حقیقت واقعیت کمی پیچیده‌تر از این است زیرا بسیاری از پلاستیک‌های زیست تجزیه‌پذیر به‌منظور تجزیه‌وتحلیل زیستی، نیاز به شرایط خاصی دارند. این شرایط خاص شامل دمای بیش از 50 درجه سانتی‌گراد و ترکیب مناسب از رطوبت، هوا و میکروب‌ها است یعنی اگر این پلاستیک‌ها در اقیانوس یا پشته‌های مخلوط خانگی باقی نمانند، تجزیه نمی‌شوند.
قابل‌توجه است که برخی از پلاستیک‌ها با اینکه دارای برچسب تجزیه‌پذیری زیستی هستند، واقعاً تجزیه‌پذیر نیستند بلکه صرفاً هنگام قرار گرفتن در معرض هوا برای متلاشی شدن به قطعات ریزتر طراحی‌شده‌اند. درنتیجه این پلاستیک‌ها هرگز کاملاً تجزیه نمی‌شوند اما مرحله تبدیل به قطعات ریز که به‌عنوان میکرو پلاستیک شناخته می‌شوند را پشت سر می‌گذارند.
مترجم: فاطمه کردی
No tags for this post.