تحقیقات جدید دیرین جانورشناسان نشان می‌دهد که تمساح‌های پیش‌ازتاریخ از ساختار و سیستم حسی نهنگ‌ها و دلفین‌ها را برای تسلط بر دریاهای ژوراسیک تقلید می‌کردند.
بر اساس نتایج یافته‌های جدید پژوهشگران مشخص شد که تمساح‌های منقرض‌شده تالاتوسوشیا (Thalattosuchia) از اجدادشان که روی زمین زندگی می‌کردند تکامل‌یافته و به شکارچیان سریع دریایی باقابلیت شنا تبدیل شدند. در این مسیر اندام‌های تحتانی آن‌ها به باله تبدیل‌شده و بدن آن‌ها به صورتی درمی‌آید که به آن‌ها کمک کند تا باقدرت داخل آب حرکت کنند.
زمانی که نخستین تمساح‌های باستانی اولین قدم‌های خود را به داخل آب گذاشتند، طی یک مرحله طولانی که این جانوران نیمه آبزی بودند، کانال‌های گوش آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی ضخیم‌تر و کوچک‌تر شدند و همین امر باعث شد تا سیستم حسی آن‌ها حساسیت کمتری داشته باشد. این روند تکاملی دقیقاً توسط دلفین‌ها و نهنگ‌ها نیز پشت سر گذاشته‌شده و می‌توان ادعا کرد بین این دو گونه جانوری مشترک است.
در این مطالعات کارشناسان دانشگاه ادینبورگ همچنین بخشی از گوش داخلی این جانوران را که وظیفه حفظ توازن و تعادل را بر عهده دارد بررسی کرده و دریافتند این بخش از بدن آن‌ها متناسب با شرایط جدید زندگی این جانور در اقیانوس‌های 170 میلیون سال پیش تطبیق پیدا می‌کند.
دیرینه شناسان برای بررسی سیستم دهلیزی گوش داخلی این جانور که از سه کانال حلقه‌ای تودرتو تشکیل‌شده است، اسکن‌های ویژه CAT را به‌کاربرده و از این طریق بیش از ده‌ها فسیل جمجمه را تجزیه‌وتحلیل کردند.
بر این اساس مشخص شد زمانی که نخستین تمساح‌های تالاتوسوشیا اولین قدم‌های خود را به داخل آب گذاشتند، طی یک مرحله طولانی که این جانوران نیمه آبزی بودند، کانال‌های گوش آن‌ها به‌طور قابل‌توجهی ضخیم‌تر و کوچک‌تر شدند و همین امر باعث شد تا سیستم حسی آن‌ها حساسیت کمتری داشته باشد. این روند تکاملی دقیقاً توسط دلفین‌ها و نهنگ‌ها نیز پشت سر گذاشته‌شده و می‌توان ادعا کرد بین این دو گونه جانوری مشترک است.
به باور دانشمندان، این شکل و ساختار کانال گوش برای زندگی در اقیانوس‌ها مناسب‌تر است. شناور بودن در این محیط یک مزیت محسوب شده و می‌تواند حیوان را در مقایسه بازندگی روی سطح زمین که جانوران در آن برای مقابله با گرانش نیاز به حفظ تعادل بیشتری دارند، در شرایط بهتری نگه دارد.
جولیا شواب (Julia Schwab) پژوهشگر دوره دکترا در دانشکده زمین‌شناسی دانشگاه ادینبورگ که اجرای این مطالعه را بر عهده دارد، در این رابطه گفت: مطالعه اندام‌های حسی مانند گوش داخلی برای درک چگونگی زندگی حیوانات باستانی نقشی کلیدی و اساسی است. ما دریافتیم که خویشاوندان تمساح دریایی از شکل گوش داخلی بسیار منحصربه‌فردی مانند سایر خزندگان موجود در آب و همین‌طور نهنگ‌های امروزی برخوردار هستند.
دکتر استیو بروسات (Steve Brusatte) نویسنده ارشد و سرپرست این مطالعه، در مورد موضوع فوق گفت: این جانوران آبزی باستانی پس از تکامل و اصلاح ساختار اسکلت‌های خود به‌ویژه در بخش گوش‌های داخلی؛ توانستند شناگرهای بهتری شوند.
موضوع جالب‌توجه، این است که نهنگ‌ها نیز ساختار گوش خود را به روشی مشابه تغییر دادند اما این پستانداران عظیم‌الجثه، این کار را خیلی زود پس از ورود به آب انجام دادند. به نظر می‌رسد که تمساح‌ها و نهنگ‌ها مسیرهای تکاملی مشابه اما متفاوتی را از زمین تا آب طی کرده‌اند.
شرح کامل این پژوهش و یافته‌های به‌دست‌آمده از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشرشده و در اختیار پژوهشگران قرار دارد.
مترجم: احسان محمدحسینی
No tags for this post.