سیناپرس: یکی از اسرار جالب و قابل توجه در پارک ملی دره مرگ در شمال امریکا، حرکت و لغزش سنگها به سوی بستر دریاچه ای خشک به نام Racetrack است که باعث شده چندین دهه پژوهشگران و محققان در این رابطه به مطالعه و تحقیق پرداخته تا بتوانند رمز آن را کشف کنند.
این سنگها بدون وجود هیچ نیروی خارجی ، خود به خود به سوی بستر این دریاچه حرکت کرده و اثر این لغزش و حرکت را پشت خود به حالت شیارهایی در خاک برجای می گذارند. این سنگها به هر طریقی مسیر خود را به سوی این بستر می کشانند و ممکن است که مسیر یکدیگر را قطع کنند که این مساله بر روی رسوبات منطقه قابل مشاهده است.
شایان ذکر است، معمولا سنگ های متعدد با حرکت خود خطهای موازی را تشکیل می دهند و ظاهرا همزمان تغییر مسیر داده و در زاویه ها و یا چرخش ها نیز این حالت موازی مشخص است.
وزن برخی از این سنگ ها بیش از 300 کیلوگرم است و این سوال ذهن پژوهشگران را به خود مشغول ساخته است که: " چه نیروی قدرتمندی می تواند آنها را به حرکت درآورد؟"
دانشمندان به بررسی و تحقیق این پرسش پرداختند و از زمان اولین تحقیقات که در سال 1948 در این رابطه انجام شده تا امروز ، هیچ پاسخی برای این سوال یافت نشد.
از آنجایی که ممکن است یک سنگ برای مدتها حتا تا یک دهه یا بیشتر بی حرکت باشد، دکتر جکسون و همکارانش تصمیم گرفتند تا از راه دور این مساله را کنترل کنند. آنها با نصب یک ایستگاه هواشناسی که قادر به اندازه گیری و تمرکز به فواصل یک دوم ب، و مجهز به GPS است، پانزده سنگ و حرکتشان را مورد بررسی قرار دادند.
آزمایش و بررسی این گروه نشان می دهد که حرکت سنگها نیازمند یک سری وقایع نادر و کمیاب هستند.
اول اینکه بستر دریاچه باید از آب انباشته شود به اندازه ای که در شبهای سرد زمستان تکه های یخ در آن شناور باشند وعمق و ژرفایشان آنقدر کم باشد که سنگها را به طور کامل دربر نگیرد. در شبها دمای هوا پایین می آید و سطح دریاچه را یخ نازکی می پوشاند. در روز آفتابی یخها شروع به آب شدن می کنند تکه های یخ بزرگ درآب شناور می شوند و باد ملایمی در بخش بستر دریاچه شروع به وزیدن می کند که باعث هل دادن سنگ ها به طرف جلو شده و این سنگها بر روی بستر نرم خود شروع به حرکت کرده و اثر حرکت خود را بر روی گل نرم باقی می گذارند.
این نظریه بر پایه تئوریهای پیشین که عامل حرکت سنگها را نیروی بادهای تند و طوفان، پرده های نازک و صاف جلبکی وسطح ضخیم یخ بیان می کرد، بررسی شده است که البته محققان دریافتند سنگها در اثر بادهای ملایم نزدیک به 3 تا 5 متر در ثانیه حرکت کرده و توسط یخهایی با ضخامت 3 تا 5 میلیمتر به جلو رانده می شوند و سنگ های بسیار بزرگ به اندازه بسیار کم از سطح بستر دریاچه بالا می روند که باعث می شود اصطکاک کمتری ایجاد کنند. این دسته ازسنگها تنها بین 2 تا 6 متر در هر دقیقه حرکت می کنند که به طور معمولی و بدون داشتن مرجع ثابت غیر قابل مشاهده است.
برخی از سنگهای منحصر به فرد از چند ثانیه تا 16 دقیقه به حرکتشان ادامه می دهند. دانشمندان برای یکبار مشاهده کردند که چندین سنگ همزمان به مسافت سه زمین فوتبال از هم جدا، بیش از 60 متر حرکت کردند، بدون اینکه توقفی داشته باشند.
دکتر ریچارد نوریس (Dr Richard Norris) از موسسه اقیانوس شناسی Scripps می گوید: «ما در طی زمان دو ماه و نیم حرکت صدها سنگ را به سوی بستر دریاچه مشاهده کرده توانستیم پاسخ علمی این موضوع را پیدا کنیم.»
No tags for this post.