لزوم بومی‌سازی تکنولوژی برای مقابله با خشکسالی
به گزارش ایسنا، وی بر لزوم بومی‌سازی تکنولوژی، استفاده از منابع و سرمایه‌های نهفته داخلی و توجه ویژه به توسعه طبیعی پایدار برای رسیدن به خودکفایی و خوداتکایی و مقابله با چالش‌های پیش‌رو مانند خشکسالی و کم‌آبی تأکید کرد.
منطقه خوزستان، دکتر آلبو دوویرج در نشست تحلیلی بررسی تاریخ "پیدایش کشاورزی، آبیاری و دامپزشکی در جنوب‌غرب ایران" که در دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز برگزار شد، با اشاره به موضوع پیدایش کشاورزی در جنوب غرب ایران، اظهار کرد: هلال حاصلخیزی که از جنوب سوریه شروع شده و با گذشتن از جنوب ترکیه و کردستان عراق به ایلام و خوزستان و میانرودان منتهی می‌شود، در طول هشت هزار سال قبل تاکنون خاستگاه پرورش دانه‌های خوراکی و مطیع کردن حیوانات اهلی بوده و برای اولین‌بار در تاریخ بشر در تپه‌های باستانی دهلران، دانه‌های خوراکی کشت شده است.
وی با بیان اینکه برای نخستین‌بار فرانسوی‌ها در دهه 1930 به مطالعه منطقه دهلران پرداختند، تصریح کرد: با وقوع جنگ جهانی اول این مطالعات ناتمام ماند تا آنکه در دهه 1960 امریکایی‌ها تحقیقات باستانی در این منطقه را کلید زدند.
این دانش‌آموخته دانشگاه جندی‌شاپور اهواز ادامه داد: بر اساس مطالعات انجام‌شده مشخص‌شد که در هشت هزار سال پیش، در تپه‌های علی‌کش در دهلران اولین بذر اصلاح‌شده جو کشت شده است؛ همچنین چوپانی و اهلی کردن حیوانات به‌منظور تأمین لبنیات، چربی و پروتئین حیوانی، 12 هزار سال پیش در این منطقه آغازشده است.
دکتر آلبو دوویرج درباره عوامل زمینه‌ساز این موضوع، گفت: تنوع آب و هوایی، رودخانه‌های پر آب دویرج و میمه و چشمه‌های فراوان ازجمله چشمه‌های معدنی آب گرم(سر گرو)، وجود چشمه قیر و خاک حاصلخیز نفوذپذیر و متخلخل، ازجمله این عوامل بوده است؛ در زمان هخامنشیان از قیر این چشمه‌ها برای قیراندود کردن کشتی‌ها و توسعه ناوگان دریانوردی استفاده می‌شد و همین امر باعث شد تا دهلران در کانون توجه امپراتوری هخامنشی قرار گیرد.
وی تصریح کرد: در تاریخ معاصر نیز هم‌زمان با اکتشاف نفت در ایران، انگلیسی‌ها با ساختن ریل آهن مبادرت به انتقال قیر به بصره و از آنجا به کشور خودشان می‌کردند. وفور نعمت در دشت دهلران باعث شد تا بسیاری از مردم میانرودان به این خطه مهاجرت کنند و در دوره‌هایی از تاریخ شاهد رشد جمعیت شهرنشین آن باشیم، به طوری که شهر تاریخی اور در 60 کیلومتری آن واقع شده بود.
این محقق علوم کشاورزی ادامه داد: در دهه 1960 میلادی دکتر نیلی و دکتر رایت از امریکا به کاوش‌های باستانی در دشت دهلران پرداختند و مساحت دشت دهلران را بالغ بر 940 کیلومتر تخمین زدند؛ طبق نظریه دکتر نیلی و دکتر رایت چون رودخانه‌های فصلی میمه و دویرج در زمستان شیرین و در تابستان شور هستند، این شوری و شیرینی باعث گوناگونی گیاهان و درختان در این منطقه شده است.
آلبو دوویرج گفت: مردم این منطقه 5200 سال پیش از میلاد کتان، عدس، جو و گندم را می‌کاشتند و گز، کهور و شیرین‌بیان نیز در وسعت زیادی از این منطقه وجود داشته است. این مسأله نشان می‌دهد که ساکنان منطقه از نظام مهندسی آبیاری بهره می‌بردند و با ریاضیات و محاسبات عددی آشنایی داشته‌اند، چراکه این گیاهان نمی‌توانند به صورت دیم کشت شوند.
وی افزود: از دیرباز غزال، گوسفند وحشی، گراز وحشی و بزکوهی هم در این منطقه وجود داشته و اولین نشانه‌های چوپانی و اهلی کردن حیوانات از 10 هزار سال قبل به این‌سو در این منطقه به‌دست‌آمده و این نشان می‌دهد که فن نگهداری حیوانات از این ناحیه به بشریت عرضه‌شده است.
این محقق علوم کشاورزی با اشاره به شکست انقلاب سبز در هند، ادامه داد: این انقلاب شکست خورد زیرا از نظر بذر و تکنولوژی به‌شدت وابسته به کشورهای غربی بود و هند نیز توان پرداخت هزینه‌های بالای جابجایی محصول کشاورزی و انبارداری و نگهداری آن‌ها را نداشت؛ این مسائل نشان می‌دهد راه توسعه پایدار ایستادن روی پای خود است.
آلبو دوویرج در جمع‌بندی صحبت‌های خود، تصریح کرد: با توجه به پیشینه غنی کشور ایران باید بکوشیم با بهره‌گیری از جدیدترین متدها و روش‌های کشاورزی، به خودکفایی و خوداتکایی بیاندیشم و از داشته‌های خود بهره لازم را ببریم تا بتوانیم در مقابل چالش‌های پیش‌رو مانند خشکسالی، بالا رفتن هزینه‌های انتقال مواد غذایی، کم‌آبی، گرمایش زمین، گرسنگی و قحطی در امان بمانیم.
وی در پایان بر بومی‌سازی تکنولوژی و استفاده از منابع و سرمایه‌های نهفته داخلی و توجه ویژه به توسعه طبیعی پایدار تأکید کرد.
به گزارش ایسنا؛ دکتر آلبو دوویرج سال 1355 از دانشگاه جندی‌شاپور (شهید چمران اهواز) در رشته ماشین‌های کشاورزی فارغ‌التحصیل شد؛ پس از آن به آمریکا رفت و تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی ارشد در رشته ماشین‌های کشاورزی و زراعت و در مقطع دکتری نیز در رشته فیزیولوژی میوه‌ها به اتمام رساند.
