داروی جدید برای جلوگیری از فعالیت ژن موثر در سرطان

سیناپرس: نوعی پروتئین که رال (Ral) نام دارد می تواند سبب رشد و پیشرفت سرطان هایی نظیر سرطان پانکراس، پروستات، روده بزرگ، ریه و مثانه شود. با این که تاکنون دارویی برای متوقف کردن فعالیت این پروتئین وجود نداشت، اما پژوهشی جدید توانست به شیوه ای نوآورانه برای کنترل فعالیت آن و در نتیجه جلوگیری از رشد سلول های سرطانی دست یابد.

دکتر دان تئودورسکو (Dan Theodorescu) استاد اورولوژی و داروشناسی از دانشگاه کلرادو در توضیح این نوآوری می گوید: «برای اینکه بخواهیم از شر دندان های یک تمساح در امان باشیم می توانیم دهانش را محکم ببندیم. شیوه دوم هم این است که میله ای را به صورت عمودی در آرواره اش قرار دهیم تا دهانش همچنان باز بماند و بسته نشود. این شیوه دوم، همان روشی است که ما در این پژوهش در پیش گرفتیم».

در این مطالعه، از یک مدل پیچیده رایانه ای برای ارزیابی ساختار پروتئین رال در حالت غیرفعال استفاده شد. این پروتئین دارای یک فرورفتگی است که وقتی این فرورفتگی از بین می رود، پروتئین وارد خالت فعال خود می شود. این فرورفتگی همانند دهان همان تمساح بود و این تیم پژوهشی به فکر یافتن راهی برای همچنان باز نگه داشتن و جلوگیری از بسته شدن آن افتادند.

مدل رایانه ای به بررسی بیش از 500 هزار شیوه مختلف برای جلوگیری از بسته شدن فرورفتگی موجود در سطح پروتئین پرداختند و در نهایت 88 مولکول پیشنهادی که می توانستند به پروتئین رال در حالت غیرفعال متصل شوند و جلوی فعالیت آن را بگیرند توسط این مدل رایانه ای پیدا شد.

در مرحله بعدی، دانشمندان این ترکیبات را وارد سلول های سرطانی انسان کردند تا ببینند کدام یک از آنها بیشترین کاهش را در فعالیت پروتئین رال ایجاد می کند. در نهایت، چندین ترکیب که می توانستند میزان فعالیت سلول های سرطان ریه را تا حد زیادی کاهش دهند یافت شدند.

در مرحله بعدی نیز توانایی این ترکیبات برای کاهش رشد سلول های سرطانی در حالت تعلیق مورد بررسی قرار گرفت. یکی از این چند مولکول که RBC8 نام دارد، موفق ترین عملکرد را در میان سایر ترکیبات داشت. برای همین، دانشمندان مشتقات مولکول RBC8 را به دست آورند و آن را با مشتقات مولکول مادر قیاس کردند و به این نتیجه رسیدند که یک ترکیب با نام BQU57 موثرترین عامل در کاهش فعالیت سلول سرطانی است.

در مرحله بعدی آزمایش نیز این ماده BQU57 بر روی موش های دارای سرطان ریه مورد آزمایش قرار گرفت. چند ساعت پس از تزریق این ماده به موش، این ماده وارد تومورهای سرطانی شد و فعالیت پروتئین رال را در تومورها متوقف ساخت.

این دانشمندان قصد دارند با بررسی بیشتر این ماده بر روی سایر حیوانات و بررسی عوارض جانبی آن، شیوه درست وارد کردن آن به بدن (خوراکی یا وریدی) را نیز بررسی کرده و در نهایت به دارویی برای درمان بهتر سرطان دست یابند.

مشروح این مطالعه در نشریه Nature منتشر شده است.

No tags for this post.