وقتی‌که خورشید خاموش شود

وجود حیات در کره زمین به خورشید وابسته است و حرکت وضعی و انتقالی زمین، شب و روز، ایجاد فصل‌ها و … همه و همه به دلیل وجود خورشید است.حال تصور کنید که زمین همانند یک توپی با ریسمانی به خورشید وصل است و دور خورشید می‌چرخد، ناگهان این رشته پاره شده و ارتباط قطع شود.

در این زمان، زمین و تمام اشیاء دیگر در منظومه شمسی دیگر در مدار قرار نداشته و در مسیر مستقیم حرکت خواهند کرد.

درضمن ماه نیز در این زمان ناپدید خواهد شد چراکه دیگر نور خورشید وجود ندارد تا ماه آن را بازتاب کند. مشابه این اتفاقی که برای زمین رخ‌داده، برای دیگر سیارات نیز اتفاق خواهد افتاد و تنها ستاره‌هایی که در فاصله بسیار دور از زمین قرار دارند، با چشم غیرمسلح در آسمان قابل‌مشاهده خواهند بود. از سوی دیگر نور خورشید کلید اصلی فرآیند فتوسنتز و تولید اکسیژن برای تنفس است.

متأسفانه باید اذعان داشت که خورشید و هر ستاره دیگر در جهان هستی، همان‌طور که یک روز به وجود می‌آیند، یک روز نیز از بین خواهند رفت. البته این زمان در مقیاس چندین میلیارد سال محسوب شده و فعلاً خطری کره زمین و سیارات منظومه شمسی را از این نظر تهدید نمی‌کند.

زمانی که ستاره‌هایی مانند خورشید به پایان عمر خود می‌رسند، تمامی منابع داخلی آن‌ها که معمولاً متشکل از سوخت هیدروژنی یا فعل‌وانفعالات گداخت هسته‌ای است، متوقف می‌شود.

در این زمان هسته این ستاره‌ها کوچک و چروکیده شده و اتمسفر بیرونی آن‌ها از بین می‌رود، این فرایندی است که طی آن‌یک ستاره به یک غول قرمز یا red giant تبدیل می‌شود.

در ادامه، افزایش فشار در بخش‌های عمیق داخلی می‌تواند باعث شود که هیدروژن در پوسته اطراف هسته شروع به ذوب شدن کند. درنتیجه این فعل‌وانفعالات، تابش شدیدی ایجاد می‌شود که باعث گسترش پوسته‌های گاز که درگذشته متورم شده بود را روشن می‌کند.

درنتیجه ستاره‌هایی که به پایان عمر خود رسیده‌اند دیگر به گذشته‌شان شباهتی نخواهند داشت. برای نمونه می‌توان به اجرام آسمانی مانند NGC 2022 در صورت فلکی اوریون (constellation of Orion) اشاره کرد. این اجرام آسمانی به‌عنوان سحابی‌های سیاره‌ای شناخته می‌شوند زیرا ظاهر کم‌حجم آن‌ها باعث شده بود تا در تلسکوپ‌های قدیمی کمی شبیه سیارات باشند.

در این تصویر، شما می‌توانید شرایط مشابه یک ستاره در ابعاد خورشید را در پایان زندگی ستاره‌ای خود مشاهده کنید. همان‌طور که مشاهده می‌کنید، در این تصویر گرفته‌شده توسط تلسکوپ فضایی هابل، بقایای جمع‌وجور ستاره اصلی در مرکز پوسته‌های اطراف گاز دیده می‌شود که زمانی لایه‌های بیرونی آن را تشکیل می‌داد.

هنگامی‌که همجوشی موجود در ستاره کاملاً متوقف شود، ستاره به‌آرامی شروع به خنک شدن کرده و درنهایت از آن‌یک جرم آسمانی موسوم به کوتوله سفید باقی می‌ماند. در این حالت، خورشید از حالت فعلی خود بسیار کوچک‌تر شده و به‌اندازه زمین خواهد شد.

ترجمه: احسان محمدحسینی

منبع: astronomynow

No tags for this post.

نوشته های مشابه

یک دیدگاه

  1. نعمت بزرگیه.وواقعا اگه خورشید نباشه چه چیزی اانتظار زمین می‌کشه. تصورش هم ترسناکه.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا