احیای نسل یا زاد و ولد در اسارت؟

این در حالیست که تکثیر در اسارت اصولا توسط هیچ نهاد علمی در دنیا مورد تایید قرار نمی گیرد و اغلب مدافعان حقوق حیوانات به این اقدام انتقاد وارد کرده و معتقدند که وقتی زیستگاه حیوانی در کشور نابود شده است و امکان بازگرداندن آن به طبیعت وجود ندارد، چرا باید آن حیوان در اسارت تکثیر شود. این افراد اعتقاد دارند که بهتر است هزینه تکثیر در اسارت را صرف حفاظت از گونه‌هایی کنیم که هنوز در طبیعت باقی مانده‌اند.

بنابر نظر کارشناسان محیط زیست تکثیر حیوانات رو به انقراض در باغ وحش ها و محیط های بسته به هیچ وجه به معنای احیای نسل نیست و بهتر است زاد و ولد نام گیرد.

این در حالیست که چندی پیش معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست در پاسخ به این انتقادات گفت: موضوع تکثیر و پرورش، امروز بخشی از رویکرد حفاظتی است. به‌طور قطع بخش عمده توان ما روی زیستگاه‌های طبیعی گونه، کریدورها و امنیت زیستگاهی است اما تکثیر در اسارت یکی ازفعالیت‌های جانبی خواهد بود.

واضح است که احیای نسل گونه های جانوری به معنای حفظ زیستگاه های طبیعی و حفاظت از باقیمانده جمعیت آن گونه در طبیعت است. چراکه بسیاری از متخصصان و کارشناسان محیط زیست معتقدند که اگر گونه های جانوری و حیوانات را سالها در قفس نگهداری کنیم بسیاری از غریزه های آن دچار بی نظمی و حتی فراموشی می شود و اگر به فرض هم موفق به رها سازی در طبیعت شدند به دلیل اینکه جانور کروکی منطقه در ضمیر ناخود آگاهش نیست، خیلی سریع توسط دشمنان طبیعی و غیر طبیعی از بین می رود. بنابراین، طرح تکثیر در اسارت اقدام غلطی است که تنها وقت و هزینه های کشور را تلف می کند.

در مقابل موافقان این اقدام در دفاع از این عملکرد می گویند اگر همین کار هم صورت نگیرد ممکن است برخی گونه های جانوری به کلی از بین رفته و دیگر اثری از آنها حتی در قفس نباشد.

حال با این بحث ها سوالی که در اینجا پیش می آید این است که آیا باید به حفظ و نگهداری یک حیوان در قفس و نه در زیستگاهش که قطعا مشکلات بسیاری را برای آن حیوان ایجاد می کند، نگاه خوش بینانه داشت و بابت این اقدام افتخار کرده و به خود ببالیم یا اینکه با نگاه علمی تر و تخصصی تر به این موضوع نگاه کنیم.

گزارش: هانیه حقیقی

No tags for this post.