آیا تحریم های دارویی دست از سر ایرانیان برمی دارد؟

اخبار منتشر شده حاکی از این موضوع است که علی جعفریان با اشاره به نشست مجمع جهانی سلامت که مهر ماه امسال در برلین برگزار خواهد شد، گفته است در نشست منطقه‌ای بیانیه‌ای صادر نمی‌شود، اما آثار این نشست می‌تواند در متنی که در پایان مجمع جهانی سلامت در برلین تهیه می‌شود، اثرگذار باشد. در واقع، در تصمیم گیری برای تهیه متن پایانی نشست برلین، ایران نیز می‌تواند در محتوای آن متن با توجه به موضوع تحریم‌ها، مشارکت کند.

 آنچه که در عمل شاهد آن هستیم این است که تحریم‌های دارویی بر علیه ایران، آسیب جدی به صنعت دارو و در نتیجه تامین داروی مصرفی بیماران ‏وارد می کند.

موضوع تحریم دارویی بر علیه ایران موضوع جدیدی نیست. پس از شدت یافتن تحریم‌ها علیه ایران در پی مقابله با برنامه‌ هسته‌ای ایران از سال 2010، بحث‌های فراوانی حول محور «تحریم‌ دارویی» ایران و تأثیر آن بر سلامت شهروندان ایرانی مطرح شد. مراجع مربوطه کشور با مطرح شدن محدودیت های دارویی ایران بیکار ننشسته و نامه های اعتراضی نسبت به تحریم دارویی کشورمان برای سازمان های مختلف بین المللی ارسال کرده اند. اما علیرغم این تلاش ها طبق آخرین آمار منتشر شده چیزی در حدود 21 قلم داروی مورد نیاز در کشور به دلیل وجود تحریم ها با کمبود مواجه شده است. از این رو، بسیاری از صاحبنظران و کارشناسان مربوطه نیز همواره تحریم‌های دارویی و پزشکی علیه ایران را مصداق بارز نقض حقوق‌بشر دانسته اند.

این در حالیست که همواره مقامات آمریکا از اینکه دارو در زمره تحریم ها علیه ایران نیست سخن گفته اند.  اما آنچه که در عمل شاهد آن هستیم این است که تحریم‌های دارویی بر علیه ایران، آسیب جدی به صنعت دارو و در نتیجه تامین داروی مصرفی بیماران ‏وارد می کند.

در این میان وزارت بهداشت نیز همواره تمام تلاش خود را برای مبارزه با این تحریم‌ها و تامین ‏نیازهای صنعت دارویی کشور انجام داده است. در هرحال هرقدر هم از اقتصاد مقاومتی و پیشرفت در حوزه صنعت دارویی کشور دم بزنیم در هر حال دارو و تجهیزات پزشکی از جمله کالاهایی است که برای تامین آن نمی توان فقط به داشته های داخلی تکیه کرد. تولید برخی از داروها در انحصار غولهای بزرگ داروسازی در سطح جهان است و طبیعتا محروم کردن بیماران از این داروها، عملی غیر انسانی است. ضمن اینکه حتی در صورت امید به تولیدات داخلی نیز برخی مواد اولیه و مواد مصرفی این صنعت باید از کشورهای دیگر تامین شود که این مهم قطعا از طریق مراوده اقتصادی با کشورهای دیگر میسر می شود.

با همه این تفاسیر بسیاری از کارشناسان معتقدند، با توجه به وضع موجود برای کم اثر کردن تحریم ها در حوزه سلامت و دارو باید بر روی بازارهای جایگزین تمرکز کنیم. به عنوان مثال می توان با بررسی های درست و اصولی، کشورهایی که قادرند در شرایط تحریم با ایران همکاری کنند را شناسایی و از توان آنها در این حوزه استفاده کنیم.

نکته اساسی که در این میان فراموش شده این است که مسائل و بازی های سیاسی هر چه که باشد، نباید سلامت افراد را نقض کند. چراکه، سلامت یک حق اولیه بشر و به تبع آن دارو یک نیاز اساسی برای زنده ماندن بیمارانی است که امیدشان بعد از خدا به قرص، کپسول و آمپول های وارداتی است.

گزارش: مهگل غفاری

No tags for this post.