رها سازی زباله در طبیعت چه بر سر ما و محیط زیست می آورد

با توجه به اهمیت نکات گفته شده سوالی که پیش می آید این است که چقدر به عنوان یک فرد مسئولیت‌پذیر در برابر سلامت و حفظ محیط زیست، وظایف انسانی خویش را به‌درستی انجام داده‌ایم؟ آیا ما به محیط زیست به عنوان مکان حیات آینده‌ی فرزندان‌مان نگاهی هر‌چند کوتاه انداخته‌ایم؟ آیا تا کنون از آلود‌گی‌های دست‌ساخته‌‌ خود، جلو‌گیری کرده‌ایم؟ اگر سیر آلود‌گی محیط زیست به‌ این‌‌ گونه‌ی سرسام‌آور پیش برود، آیا شما نگران آینده‌ فرزندان‌تان نیستید؟

اگر اهل طبیعت و گردش در آن باشید قطعا تا به حال با صحنه های دلخراش انواع پلاستیک و ته مانده های غذا، پوست مرکبات، میوه و نیز انواع شیشه ها و بطری های پلاستکی در دامن طبیعت، جنگل ها و کوهستان و در کنار سواحل و… مواجه شده اید.

اگرچه فعالان محیط زیست و سازمان های مردم نهاد، گام های بلندی در زمینه کاهش آسیب به طبیعت کشور برداشته اند اما این تلاش ها در برابر وسعت تخریب تاکنون تاثیر چندانی نداشته است. البته آسیب پذیرترین استان کشور از این حیث استان زیبای مازندران است.

به گونه ای که، بر اساس آمار منتشر شده میزان تولید زباله در سطح این استان هم اکنون روزانه سه هزار تن است و این رقم در نوروز به شش هزار تن می رسد. متاسفانه کلانشهرهایی که به دلیل داشتن جاذبه های گردشگری با انبوه گردشگران مواجه می شوند در کنار آثار مثبت گردشگری، دچار برخی پیامدهای ناگوار هم می شوند که به نظر می رسد این موضوع ناشی از فقدان فرهنگ در کشورمان باشد. از این رو، این موضوع ضرورت پرداختن به مباحث زیست محیطی در مدارس را بیش از پیش مطرح می کند.

چراکه، استفاده از هرگونه ابزار در جهت گسترش فرهنگ حفاظت از محیط ‌زیست می تواند حال و نیز آینده بشری را تضمین کند. بدیهی است برای ایجاد چنین فضایی بیش از هر زمان نیاز به دانایی، قدرت، فرهنگ و توانایی است. بنابراین، توسعه پایدار و حفاظت از محیط ‌زیست زمانی حاصل خواهد شد که محیط طبیعی و فرهنگ انسان با هم مرتبط باشند و در یک راستا حرکت کنند. در این زمینه توجه ویژه ای به آموزش و پرورش و خصوصا مدارس شده است.

به طوریکه یکی از کارکردهای اساسی نظام های آموزش و پرورش که به ویژه طی دو دهه اخیر متناسب با پیشرفت ها و تحولات روزافزون و مشکلات ناشی از آن اهمیت زیادی پیدا کرده، آموزش محیط زیست است. کارشناسان مربوطه معتقدند که آموزش های محیط زیستی، زمانی کارآمدتر جلوه می کند که به صورت زیربنایی از دوره آموزش ابتدایی آغاز شده و در فرهنگ و تربیت افراد نهادینه شود.

رابطه تخریب محیط زیست و سرطان

مردم باید آگاه شوند که آسیب رساندن به محیط زیست چه مخاطراتی برای آنها خواهد داشت. بنابراین باید بگوییم اگر به فکر محیط زیست و آینده آن نیستید لااقل به فکر سلامتی خودتان باشید.

زباله هایی که در طبیعت رها می شوند دو دسته هستند زباله های تر و خشک. از بحث زباله های خشک که خودش جای بحث مفصل دارد که بگذریم. بخش اندکی از زباله های تر جذب محیط می شوند اما قسمت اعظمی از آن باقی مانده و به مرور زمان تجزیه می شوند و شیرابه هایی را تولید می کنند. شیرابه هاب حاصل از زباله جاری می شوند، ضمن اینکه در برخی مناطق در فواصلی که باران‌های سیلابی شکل می‌گیرد، آب زیادی از این شیرابه ها جاری می‌شود و به دشت‌های کشاورزی و رودخانه شور و شیرین سرازیر و سبب آلودگی شدید آب خواهد شد، این آب به طرق مختلف وارد غذا و خوراک مردم می شود. از این روست که رها کردن زباله در طبیعت با سرطان رابطه مستقیم دارد.

ضمن اینکه باتری‌ها و مواد شیمیایی موجود در زباله های خانگی و صنعتی حاوی مواد خطرناکی مانند سرب، نیکل و کادمیوم هستند، این مواد در ترکیب با باران واکنش داده و عناصر به شدت خطرناک و سرطانزایی را آزاد می‌کنند و در نتیجه با شستشوی باران باعث تولید شیرابه‌های خطرناک می‌شوند.

علاوه بر زباله خانوارها و کلینیک ها و بیمارستان ها، برخی زباله های سمی نظیر باتری ها، آفت کش ها و لامپ های فلورسنت، حجمی از زباله های شهری را در بر گرفته که اصلا توجهی به آنها نمی شود.

بنابراین، به نظر می رسد باید یک بسیج عمومی شکل بگیرد تا چنین عرصه بسیار گسترده‌ای که در آن زباله رها شده هیچ تلاشی برای دفع بهداشتی آن صورت نمی‌گیرد برای همیشه پاکسازی و مشکلش حل شود.

گزارش: هانیه حقیقی

No tags for this post.