راه‌های ترویج علم عموماً اشتباه هستند
آلن فینکل (Alan Finkel) متخصص مشاوره علمی استرالیا، به تازگی مقاله‌ای نوشته است که در آن به چگونگی سیستم فعلی تشویقی در تحقیقات علمی و معیارها و روش‌های ترویج علم با توجه به آن پرداخته است. او اعتقاد دارد که: «مردم به انگیزه‌ها پاسخ می‌دهند. تغییر در رویکردهای ترویجی تنها زمانی اتفاق خواهد افتاد که کمک‌های مالی و تبلیغات روی بهترین عمل متکی باشد.»
مردم به انگیزه‌ها پاسخ می‌دهند. تغییر در رویکردهای ترویجی تنها زمانی اتفاق خواهد افتاد که کمک‌های مالی و تبلیغات روی بهترین عمل متکی باشد.
در این مطالعات وهنگام ارزیابی عملکرد محققان برای دریافت و استفاده از کمک‌هزینه و تبلیغات، سرمایه‌گذاران و ناظران، پنج مقاله‌ای که بیشترین خواننده را داشته و منابع و مآخذی که بیشتر توسط محققان در پنج سال اخیر ارجاع داده و ذکرشده‌اند، در نظر گرفته می‌شوند. محققان همچنین بیانیه‌ای را ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد کار آن‌ها چگونه بوده و نتایج آن چگونه به جامعه کمک کرده است. برخلاف معمول، این فرایند تعداد دقیق مقالات محققان را نادیده گرفته است.
فینکل همچنین برای آموزش محققان، به یکپارچگی تحقیق و مدیریت داده‌ها و همچنین نظارت و رهبری تأکید می‌کند. با توجه به این امر، او پیشنهاد می‌کند، شمار افرادی که بر ترویج علم نظارت و رسیدگی می‌کنند را به‌عنوان یک معیار عملکرد ارزیابی در نظرگرفته شود.
بسیار خوب است که بشنوید شخص دیگری خواستار تغییر مثبت و بنیادی است که می‌تواند چنین تغییراتی را ایجاد کند. ما در حال حاضر وضعیتی را ایجاد کردیم که در آن شمارش مقالات به‌عنوان سنجش بهره‌وری در ترویج و اشاعه علم مورداستفاده قرار می‌گیرد، اما این معیارها مناسب نبوده و به مانعی بر سر اهداف خود تبدیل‌شده‌اند. زمانی که خروجی برای کارهای پایه، اولویت‌بندی شده و به تمرکز تلاش‌های ما تبدیل شود، توقف سنجش خروجی مؤثر واقع می‌شود. این پدیده وقتی به صورت متریک به هدف برسد، قانون گودهارت (Goodhart’s law) نامیده می‌شود. درواقع قانون گودهارت می‌گوید که هرگونه نظم آماری مشاهده‌شده درصورتی‌که باهدف کنترل، تحت‌فشار قرار گیرد، مستعد فروریختن خواهد بود
.
اغلب متخصصان منابع انسانی و افرادی که دینامیک عملکرد و بهره‌وری را مطالعه می‌کنند، آن را بااتصال به قانون کمپبل (Campbell’s law) بیان می‌کنند که احتمال دارد فرآیند طراحی‌شده برای نظارت را فاسد سازد.
فینکل معتقد است که هر دو قانون آنچه را که ما هرروز در علم دیده و تجربه می‌کنیم، توصیف می‌کنند. علاوه بر آن، او بر این باور است که اکثریت قریب به‌اتفاق محققان با ارزیابی معیارهای محاسبه‌شده با توجه به اثر گزارش، موافق هستند؛ اما همیشه، اکوسیستم علمی یک مسئله پیچیده است و چهارچوب‌های قابل‌توجهی وجود دارد که به انجام دادن شیوه دیگر کارها، بستگی دارد.
جالب‌توجه است، فینکل پیشنهاد می‌کند که برای تأمین این تغییرات باید بودجه تأمین شود. این منطقی است اما مشورت با جامعه در هر مرحله از ترویج علم ضروری به نظر می‌رسد.
نمونه گزارش فینکل با یکی دیگر از گزارش‌های ارائه‌شده توسط یک کمیته دولتی هند که در آن دانشجویان دکترا کمک‌های نقدی را به‌عنوان انگیزه برای انتشار کار خود دریافت می‌کنند، مقایسه می‌شود. این کمیته پیشنهاد می‌کند که دولت مقدار کمتری از کیفیت را انگیزه و هدف ترویج علم قرار داده و بیشتر به کمیت انتشار مقالات توجه دارد. به اعتقاد منتقدان چنین سنجشی منجر به ایجاد موارد بیشتری از سوء رفتارها، رفتارهای غیراخلاقی و غیره خواهد شد.
ترجمه: فاطمه کردی
منبع: cen.acs
No tags for this post.
