90 درصد از مردم جهان، هوای آلوده تنفس می‌کنند

بر اساس آخرین گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO) طی سال 2018، سالانه در حدود 7 میلیون نفر در سراسر جهان و بیشتر در کشورهای درحال‌توسعه به دلیل آلودگی هوا در فضای باز و بسته جان خود را از دست می‌دهند، همچنين به‌طورکلی از هر ۱۰ نفر در سراسر جهان ۹ نفر در هوای بسیار آلوده و حتی خطرناک زندگی می‌کنند.

بر اساس مطالعه سازمان بهداشت جهانی در حدود 90 درصد از مردم در سراسر جهان، هوای آلوده تنفس می‌کنند. در سطح جهانی طی 6 سال گذشته، میزان آلودگی هوا فراتر از حد مجاز بوده و روند ثابتی داشته و تنها در برخی از بخش‌های اروپا و آمریکا در حال کاهش است. بالاترین سطح آلودگی هوا در منطقه شرق مدیترانه و آسیای جنوب شرقی مشاهده‌شده و میانگین سالانه آن بیش از 5 برابر استاندارد سازمان بهداشت جهانی بوده و به دنبال آن شهرهای با درآمد کم و متوسط در آفریقا و غرب اقیانوس آرام قرار دارند.

استاندارد مکانیابی ایستگاه های سنجش آلودگی هوا

پیشرفت صنایع و توسعه شهرها، افزایش جمعیت، افزایش تعداد وسایل نقلیه و مصرف گسترده سوخت های فسیلی، آلودگی شدید هوا را در شهرهای بزرگ دنیا به دنبال داشته و کنترل آلودگی هوا را به عنوان یکی از مهمترین اقدامات زیست محیطی و بهداشتی در این مناطق ضروری کرده است.

از آنجا که نمونه برداری از هوا و آزمایش و تشخیص نوع آلاینده های آن، زیر بنای اقدامات کنترل آلودگی هوا محسوب می شوند. از این رو، مکانیابی صحیح ایستگاه های اندازه گیری از اهمیت خاصی برخوردار است. تا کنون طبقه بندی های مختلفی در خصوص ایستگاه های ثابت و متحرک سنجش آلودگی هوا بر حسب محل قرارگیری و آلاینده های مختلف ارائه شده است.

طبق استاندارد کشور آمریکا ایستگاه های سنجش به ایستگاه های تیپ A:ایستگاه تماس عابرین در مرکز شهر، تیپ B: ایستگاه تماس عمومی در مرکزشهر ، تیپ C: ایستگاه تماس ساکنین مناطق مسکونی ، تیپ D: ایستگاه هواشناسی در مقیاس متوسط، تیپ E: ایستگاه هوای زمینه (غیر شهری)، تیپ F: ایستگاه مطالعه منابع آلاینده خاص طبقه بندی شده است.

در این استاندارد همچنین معیارهای عمومی برای تمامی انواع ایستگاه های سنجش کیفیت هوای محیط از جمله: داشتن حداقل 20 متر فاصله از فضای سبز، حداقل فاصله از موانع دو برابر ارتفاع مانع، عدم وجود محدودیت جریان هوا در 270 درجه اطراف ایستگاه، دور بودن از هر منبع آلودگی نظیر دودکش و نظایر آن به طوریکه تا حد امکان محل احداث ایستگاه، نماینده مناطق اطراف خود باشد، لحاظ شده است. امنیت و ایمنی تجهیزات، ایمنی پرسنل، دسترسی به تاسیسات برق و سایر تجهیزات مورد نیاز نیز از جمله مواردی هستند که در این استاندارد در نظر گرفته شده اند.

وضعیت ایستگاه های سنجش آلودگی هوا در کشور

از سنوات گذشته برای پایش آلاینده‌ها ایستگاه‌های پایش کیفی هوا ابتدا در کلانشهرها و به تدریج در استان‌های غربی و جنوب غربی دارای گردوغبار راه‌اندازی شد و عمده این ایستگاه‌ها در مرکز استان‌ها و کلانشهرهای در معرض گردوغبار ایجاد شد که دارای سنسورهای شناسایی ۴ گاز آلاینده و دو آنالایزر ذرات معلق کمتر از ۱۰ و ۲,۵ میکرون هستند.

در حال حاضر 196 دستگاه سنجش کیفیت هوا در کشور وجود دارد. خوشبختانه طی سالهای گذشته ایستگاه های پایش علاوه بر کلانشهرها در شهرستانهای کشور نیز مستقر است و شهرستان هایی که دستخوش گرد و غبار هستند نیز از ایستگاه پایش کیفیت هوا برخوردارند.

تعداد ایستگاه های سنجش آلودگی هوا در تهران

از قدیم الایام ایستگاه های پایش هوا همیشه با موضوعیت شهر تهران اولویت داشته که در دهه هفتاد علاوه بر شهر تهران در سایر کلانشهرهای کشور نیز با پدیده نوظهوری به نام گرد و غبار ایستگاه های سنجش ذرات معلق و آلودگی هوا در سایر نقاط کشور و استان ها راه اندازی شده است .

استان تهران شامل ۱۵ شهرستان است که از این تعداد در حال حاضر ۹ شهرستان مجهز به سیستم سنجش آلایندگی هوا هستند اما برخی از ایستگاه‌های سنجش آلایندگی هوا در استان تهران به‌درستی کار نمی‌کنند و اطلاعات آن‌ها به‌طور روزانه برای مدیران محیط زیست شهرستان‌های استان فرستاده نمی‌شود.

در حال حاضر در تهران مجموع ایستگاه‌های محیط زیست و شهرداری ۴۲ ایستگاه است.

استان تهران فقط در شهر تهران خلاصه نمی‌شود و از آنجایی که بسیاری از فعالیت‌های صنعتی و معدنی در شهرستان‌های این استان انجام می‌شود، پایش دقیق آلاینده‌های هوا در شهرستان‌های استان تهران اهمیتی به اندازه خود شهر تهران دارند.

No tags for this post.