معضل جهانی پناه‌جویان و سیاست‌های مواجه با آن
به‌طورکلی مهاجرت یک پدیده شهری است و طبق گزارش سازمان مهاجرت جهانی در سال ۲۰۱۸ میلادی، تقریباً تمام مهاجران، چه بین‌المللی و چه داخلی، به شهرها هدایت می‌شوند.
شهرهای مختلف در گوشه و کنار جهان نسبت به مهاجرت واکنش‌های متفاوتی دارند. برخی از شهرها برای مهاجران مزایا و حقوق خاصی تعیین کرده و به آن‌ها کمک می‌کند تا از مزایای آن بهره‌مند شوند. گروهی از شهرها نیز مهاجرت را محدود می‌کنند و مهاجران را از مشارکت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی مستثنا می‌کند.
در دستور کار بلند پروازانه سازمان ملل متحد نقش دوگانه مهاجرت امن و منظم گنجانده‌شده است. قرارداد جهانی مهاجرت توافقنامه بین دولتی در مورد ابعاد مختلف مهاجرت بین‌المللی است. انتظار می‌رود این توافقنامه توسط اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق کشورهای عضو سازمان ملل متحد در دسامبر ۲۰۱۸ به تصویب برسد.
در دستور کار بلند پروازانه سازمان ملل متحد نقش دوگانه مهاجرت امن و منظم گنجانده‌شده است. قرارداد جهانی مهاجرت توافقنامه بین دولتی در مورد ابعاد مختلف مهاجرت بین‌المللی است. انتظار می‌رود این توافقنامه توسط اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق کشورهای عضو سازمان ملل متحد در دسامبر ۲۰۱۸ به تصویب برسد.
شهرداران شهرهای اصلی مهاجرپذیر در آمریکا مانند نیویورک، شیکاگو و لس‌آنجلس در حمایت از مهاجران، در برابر سیاست‌های ملی که در حق مهاجران بی‌عدالتی کرده و حقوق و خدمات آن‌ها را نادیده می‌گیرند، ایستادگی می‌کنند.
در سال ۲۰۱۷ میلادی شهردار نیویورک اعلام کرد که ما بدون در نظر گرفتن وضعیت مهاجرت از مردم خود حمایت خواهیم کرد. او نیویورک را به‌عنوان یک شهر ویژه که از آسیب دیدگان حمایت می‌کند، معرفی کرد. در سال ۲۰۱۳ میلادی شهر تورنتو در رابطه با مهاجرت خود را یک شهر خاص معرفی کرده و شهرهای دیگر کانادایی را برای پیروی از آن تشویق کرد. شهرهای دیگری چون بارسلونای اسپانیا یا کیلیکورا (Quilicura) شیلی نیز چنین راهی را در پیش گرفتند اما خود را به‌عنوان شهرهای پناهنده‌پذیر معرفی نکردند و عنوانی چون شهر پناه جویان (Refuge City) را برای توصیف شرایط خود به کار بردند.
اگرچه بسیاری از شهرهای آفریقایی در بسیاری از مباحثات جهانی درباره حمایت پناهندگان یا ادغام مهاجران قرار نمی‌گیرند اما برخی از آن‌ها به‌طور مرحله‌ای به صحنه می‌آیند. آروآ (Arua) در شمال اوگاندا نقش خود را به‌عنوان یک مقصد برای مهاجران و پناهندگان سودان جنوبی پذیرفته است.
اتحادیه‌ای بانام شهرهای ثانویه در سراسر آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین کار می‌کند تا راه‌هایی را برای ایجاد انگیزه در واکنش‌های مشابه پیدا کند. یکی از اهداف اصلی قرارداد جهانی مهاجرت، تعهد در ارائه خدمات اساسی برای مهاجران بوده و آن‌ها قصد دارند اطمینان حاصل کنند که مهاجران دسترسی به این خدمات را بدون تبعیض وضعیت مهاجر از قبیل نژاد، جنسیت، مذهب، ملیت، طبقه اجتماعی یا ناتوانی به دست می‌آورند. بااین‌حال شهرهایی نیز هستند که روش‌های انسانی پیش نگرفته و درروند مهاجرت، نقش تیره‌تری را ایفا می‌کنند. به نظر می‌رسد شهرهای آفریقایی نمی‌خواهند محیط‌های خصمانه‌ای برای مهاجران ایجاد کنند.
شهردار ژوهانسبورگ، هرمان ماسابا (Herman Mashaba) به انجام تاکتیک‌های ضد مهاجرت متهم شده است. وی در اوایل سال جاری اعلام کرده که با مقامات ملی در انجام حملات مهاجرتی، فعالانه همکاری خواهد کرد. در نایروبی، مقامات با پلیس ملی در گرد هم آوردن پناهندگان سومالی همکاری می‌کنند درحالی‌که برخی از مهاجرین بین‌المللی در این شهر زندگی می‌کنند. دیگر شهرهای آفریقا نیز به‌طور فعال و گاهی با شدت مهاجران را مجبور به خروج کرده یا از مزایای شهروندی محروم می‌کنند. این مهاجران می‌تواند مهاجران بین‌المللی یا مهاجران داخلی باشند.
درواقع این شهرها، افزایش خطرات و آسیب‌پذیری‌های مهاجران را در مقابل مقاصد قرارداد جهانی مهاجرت قرار می‌دهند. شهرهای مختلف در سراسر جهان با موقعیت‌های گوناگون ازنظر مقصد مهاجرت، امکانات و سیاست‌ها وجود دارند. روشن است که اجرای موفقیت‌آمیز قرارداد جهانی مهاجرت به همکاری این شهرها نیاز دارد.
اگر سیاست‌های محلی مهاجرتی برای مسکن، اشتغال، آموزش، تجارت و برنامه‌ریزی وجود نداشته باشد، مهاجران آن منطقه دچار مشکل شده و مشکلاتی را در حیطه مهاجرتی به وجود خواهند آورد. ویلیام لایسی سینگ (William Lacy Swing) مدیرکل سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM)، در کنفرانسی با عنوان مهاجران و شهرها در سال ۲۰۱۵ میلادی حضور داشت، تأکید کرد که مقامات محلی و شهرداری در حال حاضر در بحث‌های جهانی صدای برجسته‌ای بر تحرک بشر نداشته‌اند. البته بر اساس بررسی‌ها مشخص‌شده است که این وضعیت در حال تغییر بوده و شهرها در تلاش برای حل مسائل مهاجران هستند.
ترجمه: فاطمه کردی
منبع: weforum
No tags for this post.
