قلعه سلاسل

اکنون بیشتر عمارت‌های این قلعه از میان رفته اند و تنها اتاق‌های زیرزمینی، فضاهای زیرزمینی رایج در جنوب ایران موسوم به شوادان و تونل‌های داریون در آن به چشم می خورند. این قلعه 2 در بزرگ دارد و خندقی در سمت شمال و شمال شرقی آن به چشم می خورد که در جنوب به نهر داریون می رسد.

متون تاریخی حکایت از وجود این قلعه در زمان هخامنشیان دارند و گفته می شود قلعه تا حدود ۵۰ سال پیش همچنان سرپا و آباد بوده است.

این قلعه، هم نقش دفاعی از شهر شوشتر داشته و هم مرکز کنترل نهر داریون و محل استقرار والی خوزستان به شمار می رفته است. مادام ژان دیولافوآ باستان‌شناس معروف اعزامی دولت فرانسه در سال ۱۸۸۱م درباره این قلعه چنین می گوید:

قلعه سلاسل اقامتگاه رسمی والی خوزستان است، و در روی کوهی که مانند فلات کوچکی است قرار دارد. در پای این کوه هم یکی از شعب کارون که شطیط نام دارد عبور می‌کند، و ساختمان‌ها و استحکاماتی که از عهد ساسانیان باقی مانده‌اند آن را از طرف شهر قابل دفاع می‌سازند.

قلعه سلاسل بارها و بارها مورد مرمت قرار گرفته است؛ یک بار به دست فتحعلی خان پسر واخشتوخان در قرن 11 هجری، بار دیگر در سال 1237 به دست محمد علی میرزای دولتشاهی، به امر نظام السلطنه حسینقلی خان مافی در سال 1307 و … . شوادان بزرگ قلعه در سال 1307 بازسازی و مرمت شده است و کف و دیوارهای آن را با کاشی‌های آبی رنگ تزیین کرده اند. ظاهرا این شوادان محل استراحت بزرگان نظامی در تابستان بوده است. برخی نام سلاسل را مربوط به ابی سلاسل می‌دانند که در قرن 4 دست به مرمت این اثر زده است. در دوران قاجار والی خوزستان عمارتی حکومتی در 3 طبقه و در سمت شمال این قلعه ساخت.

نکته مهم درباره این قلعه این است که به جز قابلیت های نظامی، کارایی اصلی آن را در ارتباط با امور شبکه آبیاری، حفاظت و مرمت مجموعه سازه های آبی و اداره کردن تقسیم آب در اراضی جنوبی شوشتر نیز باید در نظر گرفت.

No tags for this post.