آیا زمان زندگی در شهاب‌سنگ‌ها فرا رسیده است؟
مجموعه تلویزیونی علمی تخیلی‌ای به نام Expanse، آینده انسان در ۲۰۰ سال بعد را نشان می‌دهد. در این مجموعه انسان‌ها توانسته‌اند مریخ و ماه را مسکونی کنند و علاوه بر آن نیز شهاب‌سنگ‌ها به تصرف انسان‌ها درآمده‌اند. این موضوع شاید در ابتدای امر عجیب به نظر برسد ولی در عمل می‌توان گفت که منطق پشت این امر، کاملا با علم جور درمی‌آید.
بر اساس تحقیقات دانشمندان، دلایل زیادی وجود دارد که انسان بخواهد شهاب‌سنگ‌ها را مسکونی کند. نخستین دلیل ممکن این است که انسان‌ها بخواهند مانند زمین، از مواد معدنی استخراج کنند. شهاب‌سنگ‌ها دارای منابع غنی از فلزاتی مانند طلا و پالادیم هستند و این منابع در زیر سطح آن‌ها دفن شده‌اند.
به‌این‌ترتیب حتی اگر هدف از مسکونی سازی این شهاب‌سنگ‌ها، زندگی در آن‌ها نباشد باز هم می‌توان انتظار داشت که این کار با اهداف تحقیقاتی انجام بپذیرد. یکی از بهترین مکان‌ها برای این کار را می‌توان کمربند شهاب‌سنگ منظومه شمسی دانست. این کمربند در فاصله‌ای بین کره مریخ و مشتری قرار گرفته است و به دور خورشید در حال چرخش است.
این شهاب‌سنگ‌ها و اجرام شناور در فضا از سه نوع متفاوت تشکیل شده‌اند که شامل سنگی، کربنی و فلزی هستند. ابعاد آن‌ها نیز از ابعاد یک خانه کوچک شروع شده و تا چند صد متر قطر نیز می‌رسد. شرکت‌هایی که در زمینه‌های منابع سیاره‌ای و صنایع اعماق فضا مشغول به فعالیت هستند، قصد دارند تا کاوش‌های خود در این بخش را تا سال ۲۰۲۵ شروع کنند. با این وجود ایجاد کردن یک ساختار کاری بر روی یک شهاب‌سنگ بسیار پیچیده‌تر از برداشت مواد معدنی از آن است.
چالش‌های بزرگ در مسیر زندگی در شهاب‌سنگ‌ها
یکی از چالش‌های اصلی در این میان را می‌توان میزان بالای تشعشعاتی دانست که به این بخش‌ها تابیده می‌شود. امواج خورشیدی، امواج مشتری و چندین و چند نوع دیگر از امواج فضایی وجود دارند که می‌توانند به این منطقه تابیده شوند و می‌توانند برای بدن انسان به‌شدت خطرناک باشند.
بر روی زمین، جو سیاره ما بیشتر این امواج مضر را به خود جذب می‌کند ولی در یک کلونی شکل‌گرفته بر روی شهاب‌سنگ‌ها، خبری از این حفاظت نیست. دانشمندان می‌گویند که یک‌لایه از یخ یا بخار می‌تواند عملکرد مشابهی داشته باشد ولی ضخامت این لایه باید چند متر باشد و ساخت آن در فضا در نوع خود امری دشوار به‌حساب می‌آید.
دیگر مشکل موجود این است که بدن انسان در جاذبه نزدیک به صفر نمی‌تواند مانند حالت عادی عمل کند. ساکنان ایستگاه بین‌المللی فضایی در هرروز مجبور به انجام دو ساعت ورزش هستند تا بدن آن‌ها بتواند مشکلات جاذبه نزدیک به صفر را در بلندمدت تحمل کند. با این وجود این نوع بلندمدت بودن در کمربند شهاب‌سنگ‌ها به معنای این است که دیگر بازگشتی به زمین وجود ندارد.
به‌این‌ترتیب می‌توان درک کرد که چالش‌های موجود درراه مسکونی سازی شهاب‌سنگ‌ها به‌مراتب بیشتر از چیزی هستند که تصور آن می‌رود. بشر هنوز راه زیادی برای زندگی در خارج از زمین درپیش رو دارد و ناشناخته‌های فراوانی پیش روی ما وجود دارند که باید پیش از ترک زمین به آن‌ها پی ببریم.
منبع: BBC
ترجمه: احمد محمدحسینی
No tags for this post.
