استفاده از نانوذرات سیلیکا در ساخت نانوحامل دارو

 دکتر ابراهیم احمدی از محققان این طرح گفت: در دارو رسانی سنتی، مصرف متناوب دارو سبب ایجاد افت وخیز غلظت دارو در جریان خون، بین دو حد زیانبار و بی اثر می شود، برای رفع مشکلات دارورسانی سنتی فعلی، می توان از سامانه های رهاسازی نوین استفاده کرد.

وی درزمینه فواید این نوع سیستم های دارورسانی افزود: رهاسازی کنترل شده دارو، امکان انتقال مواد فعال شیمیایی به بافت هدف را در سرعت و مدت زمان لازم در دسترس قرار می دهد، بدین ترتیب می توان سرعت رهاسازی و سطح غلظت دارو را در حد دلخواه کنترل نمود.

احمدی بیان کرد: از طرفی هنگامی که داروی مورد نظر به مقدار لازم برروی یک بستر زیست سازگار و زیست تخریب پذیر بارگذاری شود، تعداد دفعات مصرف دارو نیز کاهش خواهد یافت.

وی اظهارکرد: نانوحامل سنتز شده در این طرح از جنس نانوذرات سیلیکای متخلخل است که سطح آن اصلاح شده است، این نانوحامل به منظور بارگذاری داروی ایبوپروفن، که یک داروی ضدالتهاب و مسکن است، طراحی شده است.

به گفته احمدی، نتایج آزمایش ها نشان داده که اصلاح سطح نانوذرات سیلیکا توسط گروه های آمینی به طرز قابل توجهی سبب افزایش بارگذاری دارو شده و نرخ رهاسازی دارو را نیز کاهش می دهد،لذا با رهاسازی آهسته دارو، می توان از بروز اثرات ناخواسته و زیانبار و افراط در استفاده از مواد دارویی جلوگیری کرد.

 به گزارش ستاد ویژه توسعه فناوری نانو،نتایج این تحقیقات حاصل تلاش های دکتر ابراهیم احمدی عضو هیات علمی دانشگاه زنجان، نعمت الله دهقان نژاد دانش آموخته کارشناسی ارشد شیمی آلی دانشگاه زنجان و سایر همکارانشان است.

No tags for this post.