نقش پررنگ فناوری نانو در مقررات ملی ساختمان

مقررات ملی ساختمان مجموعه‌ای از ضوابط فنی، اجرایی و حقوقی در طراحی، نظارت و اجرای عملیات ساختمانی اعم از تخریب، نوسازی، توسعه بنا، تعمیر و مرمت اساسی، تغییر کاربری و بهره برداری از ساختمان است که به منظور تامین ایمنی، بهره‌دهی مناسب، آسایش، بهداشت و صرفه اقتصادی فرد و جامعه وضع می‌شود.

از سال ۱۳۶۶ مقررات حاکم بر جنبه‌های مهندسی و فنی ساختمان توسط وزارت راه و شهرسازی بتدریج وضع و استفاده از آن الزامی شده است. در ویرایش جدید در سال ۱۳۹۶ این  مقررات با رویکردی نو تدوین و به دستگاه‌های ذیربط و مهندسان کشور ابلاغ شد. در این ویرایش به نقش فناوری‌های نو نظیر فناوری نانو در بهبود خواص مصالح بیش از پیش پرداخته شده است. 

مقررات ملی ساختمان مشتمل بر ۲۲ مبحث است که در آن، کاربرد فناوری نانو، در مبحث پنجم با عنوان مصالح و فرآورده‌های ساختمانی گنجانده شده است. در این مبحث، مشخصات فنی مواد، مصالح و فرآورده‌های ساختمانی مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین با توجه به کاربرد گسترده و روزافزون فناوری نانو در جهان، استفاده از نانومواد جهت بهبود خواص مصالح ساختمانی، در بخشی جداگانه به تعریف و معرفی انواع نانومواد پرداخته شده است. همچنین در رابطه با ایمنی، بهداشت و ملاحظات زیست محیطی مربوط به استفاده از نانومواد و بسته‌بندی، حمل و نگهداری آنها نیز صحبت شده است.

ویرایش جدید مبحث پنجم پیوستی با عنوان مصالح نوین دارد که شامل نانوذرات مختلف پرکاربرد نظیر نانولوله کربنی، نانوسیلیس و نانورس به اختصار معرفی شده‌اند. در بخش‌های دیگر این پیوست، مصالح نانویی مورد استفاده در صنعت ساختمان همچون رنگ‌های نانویی، شیشه‌های نانویی، کاشی و سرامیک نانویی، قیر و آسفالت نانویی، گچ اصلاح شده با نانومواد، محصولات چوبی اصلاح شده با نانو مواد و سیمان نانویی جهت استفاده معرفی و توصیه‌ شده‌اند.

در مبحث ۱۹ مقررات ملی ساختمان به ضوابط و مقررات صرفه‌جویی در مصرف انرژی پرداخته شده است. معیارهای مشخص شده در این مبحث حاکی از اهمیت استفاده از فناوری نانو به منظور اطمینان از بهره‌دهی مناسب، آسایش و صرفه اقتصادی است و اجراء و کنترل آن در جهت حمایت از مردم به عنوان بهره‌برداران از ساختمانها و فضاهای شهری و ابنیه و ساختمان‌های عمومی همچنین حفظ و افزایش بهره‌وری منابع انرژی و سرمایه‌های ملی است.

No tags for this post.