زمان کنترل خودکار ترافیک هوایی رسیده است؟

به گزارش سیناپرس به نقل از جام جم آنلاین، هر وسیله پرنده با هر ابعاد و اندازهای، لازم است حتما قبل از شروع پرواز با ارسال دستورالعمل پروازی یا همان فلایت پلن، مرکز کنترل هوایی فرودگاه مبدأ را در جریان عملیات پرواز قرار دهد. در داخل این دستورالعمل که با فرمت خاص بینالمللی طراحی شده و در سراسر جهان استفاده میشود؛ اطلاعات کلی از نوع هواپیما، مبدأ و مقصد پروازی، سرعت و ارتفاع پرواز، تعداد مسافران و مدت زمانی که این هواپیما توانایی پرواز دارد نوشته و توسط خلبان پرواز امضا میشود. تمام این اطلاعات در فرودگاه مبدأ وارد سیستم منسجم کنترل ترافیکهای هوایی شده و مستقیما به فرودگاه مقصد و تمام فرودگاههایی که احتمال تماس با این وسیله پرنده را دارند فرستاده میشود.

مراکز کنترل هوایی در سراسر دنیا با تجهیزات و رادارهای پیشرفته میتوانند هواپیماها و دیگر وسایل پرنده را در مسیرهای هوایی قرار داده و برخورد نکردن آنها به موانع و یکدیگر را تضمین کنند. در گذشته و زمانی که هواپیماها نیز به این حد از پیشرفت نرسیده بودند، وظیفه کنترل پرندههای آهنی با استفاده از رادارهای اولیه کار بسیار دشوار، حساس و طاقتفرسایی بود. کنترلرها یا همان افرادی که در پشت صفحات نمایشگر رادار مینشینند، تنها نقطهای از موقعیت یک هواپیما داشتند و فقط از اندازه تقریبی آن نقطه میتوانستند نوع هواپیما را تشخیص دهند. در این نوع از خدمات راداری، کنترلر مجبور بود برای ایمنی بیشتر از جدایی طولی و عرضی استفاده کند ؛ یعنی تا جایی که میتوانست، ترافیکهای هوایی را از هم دور میکرد. با پیشرفت سیستمهای هدایت هواپیماها و افزایش دقت رادارهای زمینی، ضمن اختراع تجهیزات بسیار پیشرفته و دقیق تشخیص موقعیت وسایل پرنده، دیگر نیازی به جداییهای بسیار طولانی هواپیماها از یکدیگر نبود. ادوات نصب شده روی هواپیماها با ارسال ارتفاع، سرعت و مشخصات شناسایی به مراکز کنترل هوایی، آنها را در هدایت صحیح کمک میکنند. اکنون در کشور ما و بیشتر کشورهای جهان با بهرهگیری از چنین فناوریهایی، هواپیماها با فاصله تقریبا 300 متر میتوانند از روی هم پرواز کنند. این رادارها میتوانند با محاسبه سرعت و تشخیص مسیر پرواز هواپیماها، حتی احتمال برخورد آنها را از فاصله بسیار دورتر تشخیص داده و به کنترلر اطلاع دهند. در صورتی که حتی هیچ واکنشی از سوی کنترلر برای جداکردن مسیر پروازی هواپیماها اتفاق نیفتد، احتمال برخورد آنها با یکدیگر خیلی کم است. زیرا هواپیما مجهز به سیستمهایی است که از برخوردشان به هواپیمای دیگر جلوگیری میکند. اما این که آیا میتوان کنترل ترافیکهای هوایی را به عهده سیستمهای خودکار قرار داد یا خیر، باید پاسخ منفی باشد. فعلا در زمانهای زندگی میکنیم که کنترل خودکار هواپیماها امکان ندارد. اکنون تمام ترافیکهای هوایی با استفاده از رادیوهای صوتی با مراکز کنترل ارتباط دارند و به نظر نمیرسد این نوع از کنترل هوایی بزودی برچیده شود.

No tags for this post.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا