فراری که یکهزار سال به طول می انجامد

زمانی که کربن از خانه خود یعنی از دل ستارگان خارج می شود، در سراسر کیهان شروع به انتشار می کند که این فرآیند را می توان یکی از مهمترین اثرگذاری های ستاره ای بر کیهان به شمار آورد.

دانشمندان متوجه این واقعیت علمی شده اند که ستارگان پیر عناصری نظیر کربن در هسته خود تولید می کنند. این عناصر همزمان با پوست اندازی در ستارگان مسیر هسته به سطح ستاره را در پیش می گیرند و در نهایت با آزاد سازی در فضای بیکران در اعماق کیهان منتشر می شوند.

دانشمندان به این فرآیند مهم به عنوان عاملی تعیین کننده در غنی سازی عالم از کربن و اکسیژن نگاه می کنند، عناصری که برای ادامه حیات ضروری هستند. این نکته تا آن حد از اهمیت برخوردار است که اخترشناسان می گویند تمامی ساختارهای شیمی ارگانیکی در سراسر عالم و همچنین ادامه حیات به این عناصر وابسته هستند. با این حال تاکنون هیچ کس به درستی از این نکته آگاه نبوده است که این عناصر چگونه از هسته ستارگان رها شده و خود را به فضای بیکران می رسانند!

یک نظریه این است که چرخه های دمایی در ستارگان در حال مرگ می تواند به ایجاد تلاطمی در لایه های درونی و بیرونی آنها منجر شده و در نتیجه عناصر یاد شده از هسته ستارگان جدا شوند و در نهایت با رسیدن به لایه های سطحی راه کیهان را در پیش گیرند.

گروهی از محققان اخترشناس در منچستر انگلیس برای تأیید این نظریه از تلسکوپ SOFIA جهت بررسی ابر گازی اطراف ستاره ای شبیه خورشید اما پیرتر از آن به نام BD 30 3639 استفاده کردند.

آنها متوجه شدند بخش خارجی این ابر که از گازی تشکیل شده که مدتها پیش از ستاره جدا شده است، تا حد چشمگیری غنی از اکسیژن است. ابر داخلی که به تازگی از ستاره جدا شده است نیز مملو از کربن است. مدلسازی های رایانه ای که توسط این محققان صورت گرفت نشان داد که حدود یکهزار سال طول کشیده است تا کربن بتواند خود را از لایه های مختلف تشکیل دهنده خورشید آزاد کند.

No tags for this post.